Eνηλικίωση.

Δύσκολο πράγμα. Ματώνεις, πληγώνεις, σκοτώνεσαι. Αλλά πρέπει να τα ζήσεις όλα αν θες να σωθείς. Αν θες να μεγαλώσεις.


Γεννιόμαστε με πόνο κι απ' τον πόνο ξαναγεννιόμαστε. Όσο κρατά η ζήση, μαθαίνουμε να πονάμε, βαστάμε αντοχές, κρατάμε άμυνες.

Η αληθινή ζωή, η αληθινή ευτυχία, είναι γύρω από τα πλαίσια κι όχι εντός τους. Δε περιγράφεται. Δε μπορεί να αποδοθεί. Πάντα θα μπλέκεται στα λόγια σου και θα μένει στις φράσεις σου ειπωμένη σαν τη μεγαλύτερη ανοησία. Ανόητη ζωή, ανόητη ευτυχία..

Άσπρο και μαύρο. Κρατάς δυο πούλια στο χέρι σου, το παιχνίδι είναι στα μισά και δε θυμάσαι με ποιο χρώμα παίζεις. Μπερδεύεσαι και χάνεις. και αμελείς πως τούτη την παρτίδα τη μοιραζόσουν με τον εαυτό σου.

Μιλάνε για μεγάλες στιγμές, για δόξες που θα γνωρίσεις κι εσύ τρέμεις μη χαθεί το λίγο ζωής που φοβήθηκες να ζήσεις. Σου λένε είναι εύκολο αν προσπαθήσεις, από μακριά και τα λοφάκια περνιούνται για βουνά, μη γελαστείς και τα παρατήσεις.

Δεν είμαι μόνο τα δικά μου λάθη, είμαι και τα λάθη των άλλων. Η ζωή όμως, είναι μόνο δική μου. Κι αν είναι να ματώσω, ας ματώσω.-

"The laughing heart", Charles Bukowski

"your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.
be on the watch.
there are ways out.
there is a light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.
be on the watch.
the gods will offer you chances.
know them.
take them.
you can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.
and the more often you learn to do it,
the more light there will be.
your life is your life.
know it while you have it.
you are marvelous
the gods wait to delight
in you."

Oδός Α.

"Δε ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους οι οποίοι θυμούνται πάντα σε ποιον τόπο άφησαν κάποιο μέλος τους, αλλά θα είχε ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι τη γεωγραφία. Με το τί παράγει κάθε νομός ή με ποιόν συνορεύει, που μας λέγανε στο σχολείο, προσωπικά, ούτε πού πέφτει η Καλαμάτα δε ξέρω. Ρωτήστε με όμως πού βρίσκεται ο αριστερός λοβός του εγκεφάλου μου, το δεξί μισό μου χαμόγελο, και θα σας πω αμέσως. Με οδό και αριθμό"

(Στέλλα Βλαχογιάννη, "Μη παίζεις με τα χώματα")

έτσι έγινε και με την οδό Α., μια Παρασκευή μεσημέρι, άφησα εκεί για πάντα ένα κομμάτι μου, που το ξαναβρίσκω μόνο όταν τη περπατώ. Η αποκόλληση έγινε εν αγνοία μου, αλλά δεν την εμπόδισα.  Και κράτησε σχεδόν όσο διαρκεί ένα τραγούδι.-

Παρορμητικά

Προσπαθώ να καταλάβω.
Πρώτ' απ' όλα, ξεκαθαρίζω, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου.
Φοβάμαι πως δε θα αλλάξει τίποτα. Πως θα είναι έτσι για πάντα. Πως δεν είμαι αρκετά καλή για κανένα. Πως θα είμαι πολλή.
Τί περιμένω να ζήσω; Τρέμω απο φόβο σου λέω ότι τα χάνω όλα.
Πολλή μοναξιά, ναι. Παρακάτω; Δεν έχει μείνει ούτε το μηδέν για να ξεκινήσω.
Ζωή δεν είναι μόνο ό,τι με ευχαριστεί. Κι από το να μη βλέπω ένα πρόβλημα και να κάνω κάτι να με φτιάχνει, προτιμώ να πέφτω. Απότομα, μια κι έξω, τρομαγμένη, παγωμένη, κουρασμένη, μόνη.
Είναι πράγματα του εγώ μου που αν σ'τα πω, θα τρομάξεις.
Γιατί αισθάνομαι πως είναι αργά; Θα προσπαθήσω να γράψω κι άλλη μια φορά, μα όχι απόψε. Ας κάνει το οινόπνευμα τα κόλπα του και θα τα ξαναπούμε. Όσο είναι εδώ αυτός ο φόβος, θα επιστρέφω πάντα. Μέχρι κάποιος να μου πει να μη φοβάμαι, θα περάσει, όλα για τους ανθρώπους είναι, δε χάθηκε κι ο κόσμος, θα ξαναγεννηθούμε, γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. -και πόσο τα λαχταρώ, να ρθουν με τις δροσιές της άνοιξης, που ξεχασα να μεγαλώσω, γιατί αυτό τους έδειχνα, και τώρα ξέχασα ποια είμαι και πού πάω.
"Δε πειράζει", θα μου πει, "θα ρθουν στιγμές που θα χάσεις το δρόμο σου, μόνο για να ζήσεις τη διαδρομή μέχρι να τον βρεις πάλι."
Κι ύστερα θα σβήσει το φως, θα μ' αγκαλιάσει, κι έξω απ' το παράθυρό μου ο πόλεμος θα' χει τελειώσει.-