"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







23 Φεβρουαρίου 2011

προϊόν μυθοπλασίας. i

Μου λείπεις. Βαρέθηκα το πρώτο ενικό.  Μου λείπει το εμείς. Μου λείπει το δικό σου. Κράτησες  λίγο και προσποιούμαι ότι σε ξέχασα. Σαν το τραγούδι του Σωκράτη .. ♪μεσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά, να 'χουν να λεν' πως δε σε γνώρισα ποτέ μου..♪
Κόσμος είναι και λέει. Ο κόσμος πάντα θα λέει. Μιμήσου με.
Μοναξιά χιλιάδες φύλλα. Σκέψεις στο κενό. Βλέφαρα κλειστά. Μικρές ανάσες. Δε με νοιάζει να σε περιμένω αν ξέρω ότι θα γυρίσεις.  ..Πώς μπλέκονται τα λόγια των μεγάλων στα δικά μου; Καθίστε καλά, αγαπημένοι. Μη με ντροπιάζετε ακόμη δε ξεκίνησα.
Ναι, μου λείπεις. Έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς γλυκά, να πίνεις σκέτο τον καφέ σου το πρωί, το βράδυ να γελάς με τα άγχη σου.
Να είσαι το πρωί γατάκι, το βράδυ μελισσάκι.
Να ζεις μυστικά το μυστικό του κόσμου.-

21 Φεβρουαρίου 2011

Στην αλήθεια.

Πόσο κοστίζει η αλήθεια; Πόσα πληρώνεις; Την αντέχεις; Κι αν σε πλήρωναν για αυτή, θα το δεχόσουν; Πόσα θα δεχόσουν;

Αν σε ρωτήσουν να εξηγήσεις ένα πίνακα, γιατί είναι ωραίος, μετά από προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη, θα πεις ότι είναι ωραίος γιατί δεν εξηγείται. Δε χρειάζεται να εξηγηθεί για να είναι όμορφος. Η τέχνη είναι για τους ρομαντικούς. Αλλά όχι αποκλειστικά.
Η αλήθεια υπάρχει στη φύση. Προϋπάρχει πάντα, Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί. Και αναρωτιέμαι, ποιος αξίζει να δει την αλήθεια; Για ποιον θα έλεγες ψέματα; Με οποιοδήποτε κόστος; Το λες αλήθεια;

Η ειλικρινής ευγένεια είναι κομμάτι της αλήθειας. Η μια επιβάλλει την άλλη. Κι η αλήθεια είναι πως δε χρειαζόμαστε πολλά για να φτάσουμε την αλήθεια -Την ευτυχία, αν προτιμάς.

Ο κόσμος δεν είναι όπως σου μαθαίνουν. Είναι απέραντος. απλώνεται παντού. Δεν είσαι παρά ένα κομμάτι του. μικρό, μα με μεγάλη σημασία..

Η κοινωνία είναι μια ψευδαίσθηση.. ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση! Νομίζεις ότι αγαπάς, νομίζουν ότι σ' αγαπούν, νομίζεις ότι περνάτε καλά, ροζ αγγελάκια, κόκκινα εσώρουχα..
Μια φράση του Γουάιλντ με ταλαιπωρεί καιρό: "Όλοι αξίζουν την αγάπη, εκτός από αυτούς που νομίζουν ότι την αξίζουν". Με μάγεψε. Αλλά δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Εγώ ισχυριζόμουν πως δε μου αξίζει η αγάπη, εντάξει, να γιατί την ξεχώρισα. Αλλά είναι τόσο βατό το νόημά της;

Στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν εγγυήσεις. το καλύτερο που έχεις, είναι να αφήσεις ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Ζήσε σα να περιμένεις τα πάντα, αναγνωρίζοντας πως κάποιοι δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Λάβε υπόψιν σου πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και να κάνει τα πάντα. Όλα είναι θέμα επιλογών. Προσωπικών επιλογών. Σημαντικών επιλογών.
Μη βιαστείς να κρίνεις, αυτό λέω, και μη συγκρίνεις. Δεν είναι προσταγή αυτό. Είναι συμβουλή. Είναι γεγονός, δε τα βλέπουμε όλα, μόνο ένα μέρος τους. Το άλλο είναι μοιρασμένο στην οπτική των άλλων.-

18 Φεβρουαρίου 2011

"Συχώρα με [...] που ζούσα πριν να σε γνωρίσω " (*)

Έτσι θα ζω πια. Σα να ζω για σένα από πάντα. Θα φαντάζομαι πως σε έχω ήδη γνωρίσει.. Μ' έχεις γνωρίσει μόνη, γιατί μόνο μαζί σου μπορώ να είμαι μόνη. Άνοιξα τα μάτια κι είδες το παιδί μέσα μου. Λογάριασες τις ενοχές μου για λουλούδια και στολίστηκες με τα πιο όμορφα μαύρα σου ρούχα.

Έτσι θα ζω πια. Σα να είσαι εδώ. Ακούω τη φωνή σου να λέει τί σ' αρέσει. Μυρίζω την αναπνοή σου πώς πάλλεται ο αέρας όταν περνάς. Με έπιασες απ' το χέρι κι έσπασα. Έπιασες να μαζεύεις τα κομμάτια κι άλλαξε ο καιρός μπροστά στα μάτια σου, γίνηκε ακόμη μια γέννηση.

Έτσι θα ζω πια. Αν υπάρχει χώρος για σένα και για μένα στον κόσμο να υπάρχουμε μαζί, πρώτα στο όνειρο θα τον ορίσω τόσο πεισματικά, και σίγουρο, που η νοητή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας θα τη σβήσεις μόνο εσύ. Γιατί ό,τι ονειρεύτηκα με τόσο πάθος, θα σου λέω, δε μπορείς να με πείσεις ότι δεν έγινε ποτέ.
Τότε θα σταματήσουν οι συγνώμες, γιατί οι πληγές θα επουλώνονται πριν ανοίξουν, το απέραντο και γόνιμο μέλλον θα είναι παρόν.
Τότε πια η μοναξιά θα είναι αυτή που περιγράφει η αγαπημένη μου ταινία και το τραγούδι των Cure το ερωτικό. Μια μοναξιά αλλιώτικη, λυτρωτική, μοιρασμένη. Το απόλυτο ταίριασμα.

Έτσι μ' αρέσει να μιλώ για σένα και για μένα, σα νά 'σαι εδώ από πάντα, όχι κομμάτι μου αλλά κοντά μου, κοντά σου κι εγώ, σιωπές που ακούγονται σαν τις σιωπές σου.-

(*) "Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω" , Τ. Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι λάμπει για όλους μας.

17 Φεβρουαρίου 2011

Χρόνος

Να τη μάθεις τη ζωή κι ας μην την αγαπάς.
Να τη μάθεις.
Να τη μάθεις.
Να τη μάθεις.

Να τη μάθεις τη ζωή, όσο κι αν την αγαπάς.
Να τη μάθεις.

Η ζωή είναι γυναίκα.. "Για να γνωρίσεις καλύτερα μια γυναίκα, θα πρέπει, δυστυχώς, να την αγαπήσεις." .. Δε τη γλιτώνεις τελικά. Αναγκαίο για τη γνώση είναι το διαδικαστικό του ενδιαφέροντος, της αγάπης. Ποιος άλλος να σε καταλάβει, ζωή μου, αν δε σ' αγαπήσει πρώτα;

Αν δε τη μάθεις τη ζωή, πάντα περιπλανώμενος θα 'σαι. Θα σου ανοίγει αγκαλιές και θα τις βλέπεις να μαρμαρώνονται.. να εξαϋλίζονται. Όλα θα φεύγουν, τίποτα δε θα μένει κρυφό.
Ποια ζωή κέρδισες, ποιά σε κέρδισε; Ποιος θεός σε πιστεύει, ποιον πιστεύεις εσύ; Είναι αλήθεια η ζωή κάτω απ' τον ήλιο ένα ατέλειωτο όνειρο; Θα έρθεις να σε δω, ή..

Χρόνος περνά κι η ζωή σε γερνά. Νιώθεις να 'χεις μεγαλώσει και παράλληλα πως μόλις άρχισες. Οι αλλαγές στη ζωή είναι αναγκαίες. Ποιες θα επιλέξεις όμως να σε αλλάξουν είναι κάτι πιο προσωπικό.

Κι αν γίνουν αυτά που θες, όπως τα θες, νομίζεις θα 'σαι ευτυχισμένος; Εις βάρος του εαυτού σου, το πιο πιθανόν.

Η ζωή μοιάζει με γέρικο δέντρο που το αγαπάς για τη σοφία του, μα το μισείς που δε προσπαθεί να μαγέψει κανέναν.
Κι αν βρεις την αγάπη, θα βιαστείς να πεις πως δε σου φτάνει, κι αν σ' τα δώσει όλα, θα βιαστείς να πεις πως δε σ' αρέσουν. (Δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους..)
Αν βρεις το χρόνο, μοίρασε τη ζωή σου όπου βρεις, μην το σκέφτεσαι. Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία.

Μάθε με, μη με αλλάξεις.-

11 Φεβρουαρίου 2011

Δεδομένα

Γιατί να γίνω κάποια άλλη, ενώ γεννήθηκα για να είμαι μόνο εγώ;
Τα έζησα όλα τόσο γρήγορα και νωρίς, που μοιάζει πια να μην έχω κάνει τίποτα..
Σήμερα έχω μια ανησυχία απ' το πρωί. Τρέμει η ψυχή μου. Ότι οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Και λέω ναι, θέλω. Ναι, ζήλεψα. Κι όταν λέω θέλω, εννοώ αυτό που λέει εκείνο το σαχλοτράγουδο.. "σε θέλω πια μόνο για μένα.." ή εκείνο της Πρωτοψάλτη ..Μα τώρα πια, σε θέλω για τον εαυτό μου..♪ Είδες που οι έντεχνοι με τους ποπάδες τα βρίσκουν στις παρυφές; Πάντα το θαύμαζα αυτό. Γιατί όλοι αγαπάμε κι όλοι πονάμε.

Και λέω ναι, απαιτώ τη προσοχή σου. Να με κοιτάς όταν σου μιλάω. Εντάξει, ευχαριστώ.

Ποιος θα τολμήσει να με βγάλει λάθος; Λέω ναι, μόνο όσοι μείναν χωρίς κανέναν και τίποτα, αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι να δίνεις. Οι άλλοι ίσως δε μάθουν ποτέ ούτε να δέχονται. Αδικία; Πες το όπως θες. Συμβαίνει.

Θα χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι, θα πεις ότι θύμωσα; Λέω ναι, σε νιώθω. Ξέρω πώς είναι να μιλάς και να μη σε ακούνε. Να δίνεις και να μη δέχεται κανείς.
Η ζωή είναι μικρή, πόσα να προλάβουμε να πούμε; Και έχει σημασία τί θα πούμε; Πάντα πίστευα πως επικοινωνούσαμε σε άλλο επίπεδο, βιομαγνητικό. ότι τα σώματά μας έχουν δική τους μνήμη, και γλώσσα και αντίληψη.

Θυμάμαι κάποιον που είχε πει πως η μυρωδιά των ανθρώπων λέει πολλά.. Ο τρόπος που μυρίζουν όταν λυπούνται, όταν χαίρονται, όταν ερωτεύονται..Θεμελιώνει αισθήματα, τα γεννά ή τα αποτρέπει. Και λέω όχι, δε μπορεί να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν έχεις μυρίσει, πώς γίνεται; Ο έρωτας έχει να κάνει με τον κόσμο των αισθήσεων, όχι με τον κόσμο των δεδομένων.
Μη παρεξηγείς, η ανησυχία μου έφταιγε για όλα. Αυτή με κρατάει ζωντανή.-

8 Φεβρουαρίου 2011

Με τα μάτια κλειστά, μόνο τον εαυτό σου βλέπεις (*)

Κρατάς αναπνοή, βουτάς και ξεκινάει το ταξίδι. Μια θάλασσα ατέλειωτη η ζωή σου, άνθρωποι-νησιά, άνθρωποι-ναυάγια, άνθρωποι-ψάρια.

Κι έρχεται μια μέρα που τα παιχνίδια σου σε βαρέθηκαν κι έκαναν επανάσταση. Μιλούν, χαϊδεύουν, αγαπάνε. Κι αυτό γιατί βαρέθηκαν να σε βλέπουν να παίζεις.. Τώρα πού θα πας, που σε άφησαν τα παιχνίδια σου;.. Όσοι δε μάθανε να στέκονται μόνοι, πάντα θα χρειάζονται κάποιον να τους το παραγγέλνει. Όσοι ξέρουν τί πρέπει να κάνουν, μαραίνονται περιμένοντας το παιγνίδι.
Συντήρηση χρειάζονται όλα. Και ο εαυτός σου, και τα παιχνίδια του. Γιατί χαλάνε όλα τόσο εύκολα όταν μένουν αχρησιμοποίητα. Τα δώρα επιστρέφονται, λήγουν, τελειώνουν.

Σίγουρα είναι πιο ασφαλές να κολυμπάς αδιαφορώντας για τα ναυάγια που προσπερνάς και για τα ψάρια που σε προσπερνάνε. Ποιος άλλος όμως ξέρει τη θάλασσα καλύτερα, από αυτόν που τη βλέπει όπως ο ποιητής;

Κι όσο κι αν μου παινεύεσαι ότι μεγάλωσες, ακόμη κλωτσάς τα παιχνίδια σου, καλά περνιέσαι για θεός στη θλιβερή ιστορία σου.

Γέμισε ο κόσμος πάνινες κούκλες και τις νερένιες τις ξέρανε ο Ήλιος.. "σωθήκανε".-

(*) [φράση "δανική" από τη Βάρδια του Καββαδία]

7 Φεβρουαρίου 2011

Σημειώσεις

Πρέπει να μάθω πάλι να γράφω. Με κούρασαν οι μνήμες, θέλω να τις μοιραστώ μη με κατασπαράξουν.

Με ένα βήμα πριν τη πτώση ή την ανύψωση, δε τολμώ να πω τί μπορώ. Φοβάμαι. Μια γνώση είναι αρκετή να διαλυθείς κι ας απαρτίζεσαι μόνο από δαύτες.

Κουράστηκα να γράφω στα ίδια μοτίβα. Τα ρήματα που φέρνω στο μυαλό μου είναι: στέκομαι, θυμάμαι, φοβάμαι, λυπάμαι. Παθητική φωνή, πρώτο ενικό.

Λοιπόν. Πρέπει να μάθω να γράφω πάλι. Πως λένε οι άνθρωποι "σ' αγαπώ" χωρίς να είναι φορτωμένο απ' τα νέφη της σκέψης σου.

Θέλω αγκαλιά γιατί κρυώνω. Αδειάζω το στόμα μου, τίποτα να μη μείνει ανείπωτο, λόγια καλά, λόγια καλά, όλα να φύγουν. Να ησυχάσει η ψυχή, να λέω σ' αγαπώ και να μη το φορτώνει πια το νέφος απ' τις σκέψεις σου.  -Είδες; το είπα μια φορά και κρατά για πάντα. Μα όχι το ίδιο πάντα..-

3 Φεβρουαρίου 2011

Συστάσεις

Μεγάλωσα περπατώντας στη βροχή και στη δροσιά ενός μενεξεδένιου ηλιοβασιλέμματος χρωστάω την αντοχή μου.

Εγώ παιδί, δε με θυμάμαι, μόνο εικόνες απ' το σπίτι μας κι επισκέψεις σε φίλους τις γιορτές, δυο απογεύματα πριν το γυμνάσιο που αύξησαν τη τιμή μου.
Ύστερα μετακόμιση. Εγώ έφηβος, γαλάζιο παντού. Στις ευχές, στα στολίδια, στα όνειρα.. Ένα υπέροχο καλοκαίρι κι ύστερα το γαλάζιο άρχισε να γίνεται μπλε. Κι ύστερα το μπλε άρχιζε να μαυρίζει.
Εγώ ενήλικας με συστολή, αντικοινωνικότητα, σιωπές και παραβάσεις. Προσωπικές παραβάσεις. Δρόμοι παράλληλα στη γέφυρα, βιαστικό τσιγάρο, στροφή και καληνύχτα.
Μετά δουλειά, παθητικότητα, άγχος, μελαγχολία. Κλειδωμένοι άνθρωποι πίσω απ' τα βλέμματά τους, παρακινδυνευμένες εξομολογήσεις, νύχτες που μυρίζουν φωτιά. Λόγια καμμένα.
Εγώ τώρα να θυμηθώ, προσπαθώ, τί ξεκίνησα. Ένα κλικ πριν τα τριάντα, με την ακμή των δεκαοχτώ ακόμη στο πρόσωπο, δάχτυλα πληγωμένα, να στέκομαι στο ύψος μου, πάντα ίδια...

Οι δρόμοι που δε μας έμαθαν τίποτα είναι αυτοί που δε περπατήσαμε. Όσο μάταια κι αν φαίνονται όλα, κατά βάθος, τίποτα δεν είναι. Κι αν δε συστηθήκαμε, ας το κάνουμε τώρα. -

2 Φεβρουαρίου 2011

δικό σας;

Έχω στο νου 1-2 ανθρώπους που το έζησαν και τώρα πετάνε. Σκέφτομαι πως, αργά ή γρήγορα, θα πετάξω κι εγώ, θα βρω τη δύναμη να τα διαλύσω όλα, τα μέσα τείχη, την εμπάθεια, τον εκφοβισμό. Τώρα όμως, αισθάνομαι όλο και πιο μόνη, κάθε μέρα και πιο πολύ, δε ξέρω αν υπάρχει απόλυτο σε αυτό, ακόμη δοκιμάζομαι.
Θέλω πίσω αυτά που κερδήθηκαν όταν έλειπα. Θέλω να βρουν τα πράματα το δρόμο τους, να βρω τα χρόνια μου τα δεδομένα κι όχι αυτά που κράτησα επιλεκτικά για να τους ευχαριστήσω.
Αφού είμαι μία πια, θα πρέπει να κάνω εγώ κουμάντο σε όλα. Αφού είμαι μία πια, μία θα φταίω για τα καλά, μία και για τα άσχημα.

Τον μισώ τον φόβο. Είναι το πιο απεχθές συναίσθημα. Βρωμάει, γκρινιάζει, τρομάζει, παραδίνεται. Δεν έχει τρόπους, ούτε λογική. Παραφέρεται. Και μου μοιάζει.
♪Πάλι δε βγαίνει η φωνή/ και μες στα φώτα περισσεύω,
Νιώθω καλά μες τη σιωπή/ στην ευτυχία κινδυνεύω..♪

Δε λέω θα γίνω σαν κι εσάς, είμαστε όλοι μοναδικοί, όμως σας έχω για πυξίδα. Εξ' άλλου.. "η χαρά δε κλέβεται, κερδίζεται".
Αγαπώ.-♪♫