"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







28 Νοεμβρίου 2011

Μιλώντας για το γκρί

-Όλα γκρι εδώ.. εκεί;
-Όλα γκρι κι εδώ..
-Στάχτη ή σκόνη;
-Τι εννοείς;
-Η στάχτη θέλει κόπο να παραχθεί. Τη σκόνη δε τη γλιτώνεις αν φοβηθείς. 
-Ε τότε, στάχτη.
-Ε τότε, το ίδιο γκρι μ' άλλο φως.
-Φοβάσαι; 
-Μόνο όταν είμαι εκεί. Εσύ με θυμάσαι;
-Κάθε που παίζει η μουσική,  μιλάς και βρυχάσαι.
- Θά 'ναι απ'τα πιο γλυκά "κάτι-που-μου-έχουν-πει".
-Όχι γλυκό όσο εσύ.
-Μην τους μοιάζεις, παιδεύτηκα να τους ξεφύγω.
-Από ποιους;
-Τους δολοφόνους της καρτερικής επιθυμίας.
-Τον ζηλεύεις ακόμη;
-Λίγοι τόλμησαν να πουν "καταθλίβομαι", με τη κάμερα να γράφει. Εσύ γιατί δεν ήρθες; 
-Είχα γενική. Τώρα που οι σκούπες μου χαλάσαν, φορτώθηκα το γκρι συνάμα και το κίτρινο.
-Μυστήριο η ζωή, σαν κι εμάς, της αρέσει να παίζει με τα χρώματα.
-Πρώτη αυτή κι ύστερα εμείς. μικρογραφίες της..-


18 Νοεμβρίου 2011

φωτιά στο λιμάνι

(πραγματικός διάλογος, την ώρα κείνη, απέναντι απ' τη προβλήτα)

-Δε φοράς κι άσπρο φόρεμα..
-Δεν έχω και κανένα να χωρίσω..



Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, η καφρουλα έγινε νερό, χύθηκε και τρόμαξε τα βρομόνερα. Σε τούτο δω, απλά υπάρχω. Σωματίδια σκόνης απ' αυτά, που όταν φυσάει σου ερεθίζουν τα μάτια..