"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







14 Δεκεμβρίου 2011

Αγρύπνια

Επέστρεψαν οι φίλες μου οι αϋπνίες και με χάρισαν (σ)τον λόγο τους.
Μέχρι το TEMO να γίνει TEAMO (*) θα μετρώ ψιλαφιστά τις ώρες μέσα από τον κόσμο των λέξεων..

Κι όταν φύγει, θα μείνω να θυμάμαι τα αποσιωπητικά του.. Δεν έγραφε πάντα με αποσιωπητικά, μόνο σε κατάσταση συστολής, κρυβόντουσαν ανάμεσα στις τελίτσες τόσα μυστικά, που η νεκρή γλώσσα των ανθρώπων δε θα μπορούσε να δεσμεύσει..

Μια νύχτα θα φωνάξω: "ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!" και το χώμα θα γίνει πάλι νερό, οι γείτονες θα λένε πώς τρελάθηκαν και γω δε θα μπορώ να τους το πω..



(*) El secreto de sus ojos

12 Δεκεμβρίου 2011

σμωτς 2, 3, κ.ο.κ.

Κράτησα μόνο ό,τι μας κρατά χωριστά.
Τις θάλασσες και τον αέρα, το νερό της βροχής και τη φωτιά.
Κι αν η θλίψη επιμένει, μη φύγεις.
Είναι γι άλλον το πένθος για να μοιραστώ, πάρε σάρκα εσύ, φώναξέ με φτηνή, χαραξέ με και φύγε με αλάτι στο διάφανο της προσμονής.
Καίει το χιόνι, κάθε χρόνο με τους χειμώνες θα σε ζητώ.

••••

Μπορώ. Μπορείς κι εσύ.
Θες μαζί μου ή χωρίς; 
Δε μ' αντέχεις, θα φύγω. Ξεκαθαρισμένα πράγματα.
Σε περιμένω κι αιμορραγώ.
Έλα να με κυλήσεις πάλι πίσω στο νερό.
Στη θάλασσα που ονειρεύτηκες.
Στη μήτρα.

••••

Τίποτα δε παίρνω πίσω. 
Κανένα στίχο, κανένα μυστικό.
Και περιμένω.
Πονώ κι ο πόνος μου είναι σώμα ξένο από το δικό σου που κουβαλώ εντός μου.

••••

Να δεις που μια μέρα τη πεζή ζωή μας θα την κάνουμε Παράδεισο.


[σημ: αυτό το ποστ, καθώς και το προηγούμενο, είναι εμπνευσμένα από τη γραφή του άγνωστου Τ., που ήταν μια κάποια παρηγοριά. Αν τα δεις ποτέ και σε ενοχλήσει, σφύρα και τα αποσύρω. :)]

4 Δεκεμβρίου 2011

κάτι

   Ένα ζευγάρι ξεπλυμένα γαλάζια μάτια, μάγουλα κόκκινα, άσπρα μαλλιά, είναι ένα πρόσωπο που πάντα μου θυμίζει τον π., δεν είν' αυτός, αυτός που φέτος θα γιορτάσει τα γενέθλια, μια ευχή λιγότερη κι ένα θαύμα πιο κοντά στο να πιστέψω πως οι ενοχές μου ήταν το πιο λάθος χασομέρι μου.
   Τράβα πιο κει, δε με θωρούν πια κείνα τα μάτια και πόσο ψεύτικη που μοιάζω να μιλώ γι αυτά, πως τα κοιτάζω, τα λίγα που τόλμησα, τα τόσα που μπορώ, τίποτα δε θα μείνει.
   Σκόνη στον άνεμο, τον άγριο, σαν την αγάπη της Σιμόν που δε πάλιωσε, σαν τα όνειρά μου όπου πάντα με νικάς και κλαίω παιδί στην αγκαλιά σου, μη σε νοιάζει.
   Μπερδεύονται τα πρόσωπα στο στίχο, στη γραφή, περνάνε και φεύγουν, τη σειρά σου μη χάσεις και μείνω χώμα πριν με γεννήσεις.-

4.12.11




(Ξέρω πως εδώ θα ταίριαζε καλύτερα ένας Άκης αλλά, το προφανές μού είναι περιττό. Προτιμώ το τυχαίο και ξεκάρφωτο..)

28 Νοεμβρίου 2011

Μιλώντας για το γκρί

-Όλα γκρι εδώ.. εκεί;
-Όλα γκρι κι εδώ..
-Στάχτη ή σκόνη;
-Τι εννοείς;
-Η στάχτη θέλει κόπο να παραχθεί. Τη σκόνη δε τη γλιτώνεις αν φοβηθείς. 
-Ε τότε, στάχτη.
-Ε τότε, το ίδιο γκρι μ' άλλο φως.
-Φοβάσαι; 
-Μόνο όταν είμαι εκεί. Εσύ με θυμάσαι;
-Κάθε που παίζει η μουσική,  μιλάς και βρυχάσαι.
- Θά 'ναι απ'τα πιο γλυκά "κάτι-που-μου-έχουν-πει".
-Όχι γλυκό όσο εσύ.
-Μην τους μοιάζεις, παιδεύτηκα να τους ξεφύγω.
-Από ποιους;
-Τους δολοφόνους της καρτερικής επιθυμίας.
-Τον ζηλεύεις ακόμη;
-Λίγοι τόλμησαν να πουν "καταθλίβομαι", με τη κάμερα να γράφει. Εσύ γιατί δεν ήρθες; 
-Είχα γενική. Τώρα που οι σκούπες μου χαλάσαν, φορτώθηκα το γκρι συνάμα και το κίτρινο.
-Μυστήριο η ζωή, σαν κι εμάς, της αρέσει να παίζει με τα χρώματα.
-Πρώτη αυτή κι ύστερα εμείς. μικρογραφίες της..-


18 Νοεμβρίου 2011

φωτιά στο λιμάνι

(πραγματικός διάλογος, την ώρα κείνη, απέναντι απ' τη προβλήτα)

-Δε φοράς κι άσπρο φόρεμα..
-Δεν έχω και κανένα να χωρίσω..



Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, η καφρουλα έγινε νερό, χύθηκε και τρόμαξε τα βρομόνερα. Σε τούτο δω, απλά υπάρχω. Σωματίδια σκόνης απ' αυτά, που όταν φυσάει σου ερεθίζουν τα μάτια..

7 Οκτωβρίου 2011

ξαφνικά ξυπνάς

 Και ξαφνικά ξυπνάς και ζητάς από τον εαυτό σου να γίνει πάλι εαυτός.
Πού πήγαν κρυμμένοι τόσοι μήνες;
Ποιές μνήμες σε κρατούν στο ακρόνειρο να προσκυνάς;
Μετράς και μένεις.
Και το φευγιό που όμοιό του δεν έχεις φανταστεί, τώρα θα το τολμήσεις.

Και ξαφνικά ξυπνάς και δε μιλείς κουβέντα σε κανένα. 
Ποιός άραγε να καταλάβει;
Σε ποιά αυλάκια να σε χάσει για να σωθεί;
Εσύ κι αυτός, δε θά 'στε ποτέ πια οι ίδιοι.

Και ξαφνικά ξυπνάς και βρίσκεις στεγνό το μαξιλάρι σου.
Πάλι περπάταγε στον ύπνο της, θα πουν.
Τώρα, που ο κόσμος συντελείται, τα θαύματα σιωπούν κι εμείς είναι καιρός ν' αναπαυθούμε.- 7/10/11

9 Αυγούστου 2011

Λόγια του Ιούλη '11


Πότε αλήθεια θα έρθει η στιγμή να με κοιτάξεις και να νιώσεις υγιής;

Θέλω να σε δω γαλήνιο. Το βράδυ, στο πράσινο φεγγάρι.
Θέλω να σε δω πώς είσαι ο εαυτός που κρύβεις.
Έχω κρεμάσει στο παράθυρό μου τις ανάσες απ’ τους φόβους μου.
Κι αυτές οι ανάσες δε ξεψύχησαν ακόμη, πάλλονται απ’ το καρδιοχτύπι.
Μια λέξη πες και θα με πάρουν.
Μια λέξη πες και θα με αφήσουν.
Αν ό,τι έχεις είναι το τίποτα, το προτιμώ απ’ το πολύ μου «κάτι».
Είμαι τρελή εγώ, σου το ‘πα.

Το λάθος είναι που δεν έγινε, όχι ότι έγινε λάθος.
Τα μυρμήγκια ζουν στο χώμα. Το χέρι σου είναι από χώμα.
Κάτι που έχει γίνει, συμβαίνει τώρα.

Ελευθέρια σκέψης σε ένα κόσμο που κυριαρχείται από νόμους της φυσικής;
Μην πέσεις για ύπνο σήμερα πριν από μένα. Θέλω να σε ξαναδώ.

Μ’ έχει πια του χεριού του. Μόνο να το ‘ξερε, όλα θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν.
Στον κόσμο τον δικό μου.
Στον κόσμο τον δικό του.
Όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν.

«τα όνειρα είναι η πιο έντονη πραγματικότητα»
Η μελάνη και το χαρτί, αιχμηρά αντικείμενα. Ξηρασία.

6 Αυγούστου 2011

Λόγια του Ιούνη '11


Θα σε πονέσει σου λέω, θα σε τσακίσει με μια γρατζουνιά θα δεις πόσο θα ματώσεις. Μα θα ‘ναι για λίγο, το λόγο μου, η γιορτή εκεί έξω δε τελειώνει ποτέ. Πάρε ανάσα και βούτα, λοιπόν, γιατί αν αντισταθείς στη ζωή, θα σε πάει ..όντας ως το τέλος. Ανάσα βαθιά και βούτα, σου  λέω. Δεν είναι πτώση αυτό. Αυτό είναι προσγείωση.


Μια νύχτα στη Καρύτση, απόγεμα προς βράδυ, μετά τη δύση του ήλιου, θα με είδες να εκδηλώνω ξεδιάντροπα όλα τα τραύματά μου, μουτζουρωμένο βλέμμα από τη ζέστη, σώμα ενήλικα και φέρσιμο μικρού παιδιού.
Λίγη παρόρμηση χρειάζεται και ύστερα άντε μάζευε τα σπασμένα. Πρόσεξε όμως πώς θα φερθείς, υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται τις λεπτομέρειες.
Μια νύχτα στη Καρύτση, βράδυ πια, να εύχεσαι να σ’ τα ‘χε φέρει η ζωή αλλιώς.. πώς αλλιώς; Δεν υπάρχει εναλλακτική πραγματικότητα..
Αγαπώ τον κόσμο που δε με θεωρεί μάζα ούτε αυτοθεωρείται μοναδικός. Αγαπώ πρώτα τον κόσμο κι ύστερα εσένα, όποιος κι αν είσαι, που αντιλαμβάνεσαι κι αγαπάς τον κόσμο όπως εγώ, και ξέρεις πως μια νύχτα στη Καρύτση δεν είναι αρχή, ούτε τέλος, μόνο μια νύχτα στη συνέχεια του χρόνου που μας απομένει.


Σήμερα ξύπνησα με την αφή σου. Κι όταν ενωθούν τα σώματά μας, δε θα ‘ναι για να δώσεις, αλλά για να επιστρέψεις, που γύριζες στον κόσμο μισός, να γίνεις πάλι ολόκληρος..

Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι πολλά που να με πάρει. Δεν έχω ξεχάσει σχεδόν τίποτα.
Όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, οι λέξεις θα μου επιβάλουν την αλήθεια των κι ας λένε πως το βράδυ οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι στο ψέμα, δεν είναι να τα εμπιστεύεσαι αυτά τα πράγματα..
Μη μου εύχεσαι να γίνω κάποιος. Ευχήσου μου να ζήσω λίγο.

Κι ύστερα άνοιξε τα μάτια, σκοτάδι, μια μουχλαλούδα είχε κουρνιάσει στη γωνία του ταβανιού, μαύρη, κοντά στα σημάδια απ’ την υγρασία.
Τον θάνατό μου δεν τον φοβάμαι. Δε σοκάρομαι.
Θαρρώ το παγωτό μου φέρνει ζάλη. Να ‘ναι απ’ το γήρας;
Θα γελάς τώρα μ’ αυτό, το ξέρω. Και πολύ μου λείπεις, κι αυτό το ξέρω. 


5 Ιουλίου 2011

κπβ

Προσθήκη λεζάντας
Αν ο έρωτας σώνει, γι αυτό ζω.
Κι αν πληγωθώ θα με προσέξεις, αυτό το ξέρω.
Θά 'θελα να αξίζω εσένα, ή κάτι κοντά σε ό,τι είσαι, μα φοβάμαι.
Θά 'ρθω για να σε βρω, μια μέρα.
Είσαι η εικόνα πίσω απ' τα βλέφαρά μου.
Ανωριμώτητες..
Θέλω να σε γνωρίσω.. την αλήθεια; Θέλω να σε ζουλίξω, απαλά, στο μάγουλο, σα να σβύνω το κοκκινάδι απ' το φιλί μου.
Βιάστηκα να πω "ερωτεύτηκα", για μένα παίρνει χρόνο αυτό, πάντα ερωτευόμουν το βλέμμα κάποιου προς τον κόσμο κι όχι το χρώμα των ματιών..
Κι αυτή η νοσταλγία για θερινό και Γούντι το απόγιομα.. Να σε δω εκεί.. -

4/7/11

23 Μαΐου 2011

Λόγια χωρίς λογική

Είναι ουτοπικό αλλά σε συνεφέρει η σκέψη πως υπάρχει κάποιος για τον καθένα, το ξέρω ότι το λες για να νιώσω καλά, μα δε μου φτάνει. Δε με παίρνει να πιαστώ από ουτοπίες. 

Όλοι ζούμε στο προσωπικό μας μικρόκοσμο. Κάθε μέρα προσπαθούμε να βγούμε από αυτόν, κάθε μέρα ένα βήμα πιο μακρυά, μα ο μικρόκοσμος αυτός θα είναι πάντα η πατρίδα που γυρίζεις για να νιώσεις υγιής κι ευπρόσδεκτος.

Θέλω μια αγάπη μικρή, να γλιστρά ανάμεσα στα φύλλα ενός βιβλίου. Θέλω εσένα κι ας μην έχεις ούτε τόση να μου δώσεις αγάπη. Εσένα που ξέρεις να κοιτάς και να μη γίνομαι καθρέφτης. 

Πού βρίσκει κανείς τις χαμένες αντοχές; Τις πελώριες, αυτές που σε κρατούν σε ό,τι είσαι ταγμένος χωρίς να ραγίζεις κι ούτε να επιζητείς περισσότερα; Θέλω να μου μάθεις τα κόλπα να υπομείνω όσο χρειαστεί ακόμη, μέχρι να βγάλω τα φτερά μου και να σηκωθώ.

Κι ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω.. Να έχει ένας από σας ένα κομμάτι μου που να του κάνει -και να του φτάνει.. 

Θέλω κάποιον να μου πει "όλα θα πάνε καλά" -και να το πιστεύει. Να το δω στα μάτια του ότι το πιστεύει. 

Μη βιαστείς να με κρίνεις μόνο, παρακαλώ. Μια ιδέα είναι μόνο, μια ιδέα.

 

19 Μαΐου 2011

Προϊόν μυθοπλασίας iii/ και τελευταίο

Δεν είναι εσύ, είναι ο τρόπος που κοιτάς,
σα να υπάρχω μόνο να με κοιτάς. 

Τούτες οι μέρες μυρίζουν παιδικότητα, 
φλύαροι σκοποί καλούν τα όνειρά μου. 

Μαγεύομαι πιο εύκολα την άνοιξη,
κι ας λείπεις.
Παιδεύω το κορμί μη συνηθίσει την ακαμψία. 
Λιγώνομαι με επιθυμία για το μοίρασμα,
οι κόποι μου διπλώνονται και μπαίνουν στο συρτάρι. 

Θα φέρει το καλοκαίρι σκαλώματα πολλά και δυσκολίες,
κι εγώ ακόμα διστάζω να δω ποιά είμαι.

Το ξέρω δε θα 'ρθεις ποτέ, 
μα έχω ήδη πονέσει τόσο σα να 'χω ζήσει δυο φορές.
Υπερβολές.

Γιατί όταν μιλούμε, λέμε άλλο από αυτό
που θέλουμε να πούμε; 
Ποιος δαίμων ψυχοπαθητικός δηλητηριάζει
κι εμπαίζει το λόγο μας;
Είναι καλύτερο το ψέμα από τη γνώση;

Η γνώση είναι δύναμη, το ψέμα αδυναμία.

Όταν μυρίζω το φόβο θέλω να φύγω μακρυά.
Κι όσο φοβάμαι τόσο σκοτώνω μεθοδικά
τον εαυτό μου
και τη μικρή μου πιθανότητα 
για σωτηρία.

31 Μαρτίου 2011

Τέλος εποχής

Κάθε φορά που φεύγεις αφήνεις κάτι εδώ. Μια υποψία παρουσίας. Που πια προσμένω τη φυγή σου, πιότερο από τον ερχομό σου. Ήδη σού 'στρωσα χαλί, τί άλλο μένει; 
Ξύπνησα κι είπα: τώρα δα, θα ταξιδεύεις; Έφτασες; Θυμάσαι; Με φοβάσαι; Σου προκαλώ τη λιγοστή, καθώς λένε, συμπάθεια; Άσπρισαν τα μαλλιά μου ή χιόνιζε στα όνειρά σου; 
Θα σε κάνω να εκπλαγείς -ή να εκραγείς. Τί τάχα νά 'ναι το χειρότερο; 

Ανάθεμα στις αντοχές μου, λέω. Και ξαναλέω: Η πιο δίκαια ανταμοιβή τόσης άρνησης, είναι τα τυχαία χαμόγελα. Που σκοντάφτεις τον άλλο στον ώμο και το βλέμμα σας λέει "νιώθω". Ω, όχι. Μη μου παραλογίζεσαι. Τίποτα πονηρό. Θα τό 'λεγα "αδερφικό". Καθ' όλα αδερφικό. Και θεμιτό. Μια δίκαια ανταμοιβή τόσης αυταπάρνησης. 

Κι αύριο που θά 'ναι πάλι  άνοιξη, θα πλέξω μια πλεξούδα τα μαλλιά και θα ζητήσω να με ταξιδέψεις. Στο όνειρο ή στο πραγματικό. 
Κι αύριο που θά 'ναι πάλι το χωρίς πιο δυνατό, θα αφήσω να κοιτώ το φως οι γαρδένιες μου και με τη ψιλή φωνή τους τα βράδια θα μου τραγουδήσουν ή θα γελούν, στη μυστική, δική τους γλώσσα. 

Δε κρατώ κακία σε κανένα τώρα. Μόνο αγάπη λοιπόν, απόψε. breathe in/ breath out, διαλογισμός, ροή ενέργειας, και επανάληψη: Μόνο αγάπη απόψε. Κι αύριο, έχει ο Θεός.-

28 Μαρτίου 2011

Απαγορεύεται η είσοδος

Επιτρέπεται η οικειότητα. Στη καγκελόπορτα της εισόδου ήταν γραμμένο με μαύρο χρώμα το "λαθως" που έχει γεμίσει την Αθήνα. Κάποιος ντελιβεράς είχε στριμώξει στο πόμολο κάτι διαφημιστικά. Νόμιζα πως εδώ δε μένει κανείς.. Να 'ταν αυτό που λένε "σουρεαλιστής";
Όπου τελείωνε το π της πόρτας ξεκινούσε η λαμαρίνα, παχιά, με τις καμπύλες των κεραμιδιών, όμοιες με αυτές που βρίσκεις στα εργοτάξια. Στο πεζοδρόμιο μπιγμένα κάτι χοντρά σίδερα, σαν τις βάσεις νέας κατοικίας. Θέαμα ανεπίτρεπτο ούτε να το κοιτάξεις. Και τότε το 'νιωσα. Εδώ είναι, λοιπόν. Στο δίπλα οικόπεδο -κάποτε θα 'ταν σπίτι εδώ αλλά το γκρέμισαν, σκέφτηκα- σε ένα σκοινί ήταν απλωμένα λίγα ρούχα. Από την άλλη, ένα σύγχρονο τριώροφο, τύπου εργατικής κατοικίας. Εδώ ήταν λοιπόν.
Σκάλα για τον ουρανό, τα παράθυρα του πάνω πατώματος. Ξεχασμένο μου φάνηκε. Τα κλαριά των δέντρων έφταναν ως εκεί. Λες να το γκρεμίσουν τελικά;
Εδώ ήταν λοιπόν.Κάποτε αυτοί οι δρόμοι είχαν τόση ζωή, τα παιδιά παίζανε στους δρόμους, σπίτια χαμηλά, γενιά σμιλευμένη στις κακουχίες των πόλεμων, φτώχεια μα και περηφάνια. Ήλιος να μπαίνει από παντού. Στα σπίτια, στους δρόμους, στις καρδιές.
Ναι, περίμενα να το βρω για να το φωτογραφίσω.Όμως η εικόνα που είδα με ικανοποίησε. Το βαρύ μέταλλο μπορεί μεν να σου απαγορεύει να το κοιτάς, σε δυσκολεύει να το αναγνωρίσεις, ομοίως όμως απαγορεύει την είσοδο -σε όλους. Προφυλάσσει και οριοθετεί τους χώρους του παρελθόντος και του παρόντος.
Θα ξαναρθω, τώρα που έμαθα το δρόμο, θα 'ρχομαι πιο συχνά. Στο παρόν ψάχνω να βρω προσέγγιση, κάπου θα επιστρέφω. Ίσως δεν έγινε τυχαία..


Η ιστορία ξεκινά χρόνια πριν, μια χρονιά λίγο φωτεινή, λίγο σκοτεινή. Έλιωνα τα δίωρα του Οδυσσέα τότε. Έκανα μαθήματα γαλλικών. Τότε ήταν που ήρθαν όλα μαζεμένα., λόγια και θύμισες και πρόσωπα, όλα αναφορικά στον .. , κι είπα να τα ακολουθήσω. Τα βράδια με τα Χειρόγραφα ήταν λυτρωτικά. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.


Στην Αθανασία ο Κούντερα γράφει πως, ό,τι ανήκει σε κάποιον όσο ζει, όταν πεθαίνει ανήκει σε όλο τον κόσμο. Υλικό, ηθικό ή πνευματικό. Καταργείται με κάποιον τρόπο, η προσωπική ιδιοκτησία -μια πολύ συγκεκριμένη ιδιοκτησία -εκείνη της ζωής. Αυτή τη λεηλασία δε τη δέχομαι.  Απαγορεύεται η είσοδος θα πει, ως εδώ φτάνει η ζωή σου, μη ζητάς περισσότερα.-

19 Μαρτίου 2011

Ιστορίες των δρόμων (της Αθήνας)

Πανεπιστημίου

Πλάκα

Άριστον, Βουλής


Ζωοδόχου Πηγής, Εξάρχεια
Αιόλου

Ερμού

Μεταξουργείο

Τζαβέλλα

Μαυρομιχάλη


8 Μαρτίου 2011

προϊόν μυθοπλασίας ii/Μπλου Γουίντερ.(*)

Μαζεύω τα κομμάτια μου. Έμεινε τίποτα από μένα να μαζέψω; ό,τι κι αν είναι αυτό, θα το χαρίσω. Μια κι έξω. Στο παζάρι δε θα πιάσει πολλά. Πονώ. Γκρινιάζω και σε θέλω. Ναι, σε θέλω. Θέλω να γίνω όλες οι γυναίκες που έχεις φιλήσει ποτέ. Κάτι που να σ' αρέσει. Κι ύστερα σε μένα θα μεταμφιεστώ.. ♪♫
(ή κάτι τέτοιο..)

Θα τα τολμήσω όλα. Όλους τους δρόμους που έχεις αφήσει ανοιχτούς θα τους τρέξω, μέχρι να βρω ποιος οδηγεί στο στέκι σου κάτω απ' τα αστέρια δίπλα στη λεύκα που φυλλοβολεί. 
Έξω χιονίζει κι έχω γεμίσει το χρόνο μου με τις παιδικές μου συνήθειες, σ' αυτές που πάντα επέστρεφα από ανασφάλεια ή βαρεμάρα. Όμως σαν έρθεις, θα τις ρημάξω, θα τις πετάξω στη φωτιά, γιατί αν ξαναφύγεις δε θέλω να 'χω δεκανίκια..

Μια αναστάτωση μέσα μου κι εκτός. Επαναλήψεις για τους αδιάβαστους. Αργοπορίες, χαμένος χρόνος. Αμείλικτος χρόνος. Δικαστής και επαίτης και ληστής. Ανείπωτα λόγια, χλωμές σιωπές, γαλάζια όνειρα. Δρόμοι, δρόμοι, δρόμοι.. 

Σε ζητώ και φεύγω και τολμώ να σε ορίσω μοίρα και πεπρωμένο. Αναπόφευκτο και δεδομένο. Σκοτάδι και φως. 

Και θα πληρώνω σαν αντίτιμο στο χρόνο
τη μοναξιά για όλα τα χάδια που ζητούσα
Για την αγάπη που με βύθισε στο πόνο
κι έτσι σακάτεψα εσένα που αγαπούσα

Στις αγάπες συνήθως μπαίνουμε μισοί για να γίνουμε ολόκληροι. Ακόμη επιμένω πως η αγάπη μπορεί να κάνει το θαύμα και να σωθείς. Κι εσύ κι εγώ μαζί.-


(*)μετάφραση στα ελληνικά: Μπλε χειμώνας, δανεικό απο τα Διάφανα, όπως και το τετράστιχο.

23 Φεβρουαρίου 2011

προϊόν μυθοπλασίας. i

Μου λείπεις. Βαρέθηκα το πρώτο ενικό.  Μου λείπει το εμείς. Μου λείπει το δικό σου. Κράτησες  λίγο και προσποιούμαι ότι σε ξέχασα. Σαν το τραγούδι του Σωκράτη .. ♪μεσα στα ρούχα μου σε κρύβω σαν φωτιά, να 'χουν να λεν' πως δε σε γνώρισα ποτέ μου..♪
Κόσμος είναι και λέει. Ο κόσμος πάντα θα λέει. Μιμήσου με.
Μοναξιά χιλιάδες φύλλα. Σκέψεις στο κενό. Βλέφαρα κλειστά. Μικρές ανάσες. Δε με νοιάζει να σε περιμένω αν ξέρω ότι θα γυρίσεις.  ..Πώς μπλέκονται τα λόγια των μεγάλων στα δικά μου; Καθίστε καλά, αγαπημένοι. Μη με ντροπιάζετε ακόμη δε ξεκίνησα.
Ναι, μου λείπεις. Έχω ξεχάσει πώς είναι να ξυπνάς γλυκά, να πίνεις σκέτο τον καφέ σου το πρωί, το βράδυ να γελάς με τα άγχη σου.
Να είσαι το πρωί γατάκι, το βράδυ μελισσάκι.
Να ζεις μυστικά το μυστικό του κόσμου.-

21 Φεβρουαρίου 2011

Στην αλήθεια.

Πόσο κοστίζει η αλήθεια; Πόσα πληρώνεις; Την αντέχεις; Κι αν σε πλήρωναν για αυτή, θα το δεχόσουν; Πόσα θα δεχόσουν;

Αν σε ρωτήσουν να εξηγήσεις ένα πίνακα, γιατί είναι ωραίος, μετά από προσπάθεια, μικρή ή μεγάλη, θα πεις ότι είναι ωραίος γιατί δεν εξηγείται. Δε χρειάζεται να εξηγηθεί για να είναι όμορφος. Η τέχνη είναι για τους ρομαντικούς. Αλλά όχι αποκλειστικά.
Η αλήθεια υπάρχει στη φύση. Προϋπάρχει πάντα, Το ψέμα πρέπει να εφευρεθεί. Και αναρωτιέμαι, ποιος αξίζει να δει την αλήθεια; Για ποιον θα έλεγες ψέματα; Με οποιοδήποτε κόστος; Το λες αλήθεια;

Η ειλικρινής ευγένεια είναι κομμάτι της αλήθειας. Η μια επιβάλλει την άλλη. Κι η αλήθεια είναι πως δε χρειαζόμαστε πολλά για να φτάσουμε την αλήθεια -Την ευτυχία, αν προτιμάς.

Ο κόσμος δεν είναι όπως σου μαθαίνουν. Είναι απέραντος. απλώνεται παντού. Δεν είσαι παρά ένα κομμάτι του. μικρό, μα με μεγάλη σημασία..

Η κοινωνία είναι μια ψευδαίσθηση.. ο έρωτας είναι μια ψευδαίσθηση! Νομίζεις ότι αγαπάς, νομίζουν ότι σ' αγαπούν, νομίζεις ότι περνάτε καλά, ροζ αγγελάκια, κόκκινα εσώρουχα..
Μια φράση του Γουάιλντ με ταλαιπωρεί καιρό: "Όλοι αξίζουν την αγάπη, εκτός από αυτούς που νομίζουν ότι την αξίζουν". Με μάγεψε. Αλλά δυσκολεύομαι να την καταλάβω. Εγώ ισχυριζόμουν πως δε μου αξίζει η αγάπη, εντάξει, να γιατί την ξεχώρισα. Αλλά είναι τόσο βατό το νόημά της;

Στις ανθρώπινες σχέσεις δεν υπάρχουν εγγυήσεις. το καλύτερο που έχεις, είναι να αφήσεις ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα. Ζήσε σα να περιμένεις τα πάντα, αναγνωρίζοντας πως κάποιοι δεν έχουν τίποτα να δώσουν. Λάβε υπόψιν σου πως ένας άνθρωπος μπορεί να είναι και να κάνει τα πάντα. Όλα είναι θέμα επιλογών. Προσωπικών επιλογών. Σημαντικών επιλογών.
Μη βιαστείς να κρίνεις, αυτό λέω, και μη συγκρίνεις. Δεν είναι προσταγή αυτό. Είναι συμβουλή. Είναι γεγονός, δε τα βλέπουμε όλα, μόνο ένα μέρος τους. Το άλλο είναι μοιρασμένο στην οπτική των άλλων.-

18 Φεβρουαρίου 2011

"Συχώρα με [...] που ζούσα πριν να σε γνωρίσω " (*)

Έτσι θα ζω πια. Σα να ζω για σένα από πάντα. Θα φαντάζομαι πως σε έχω ήδη γνωρίσει.. Μ' έχεις γνωρίσει μόνη, γιατί μόνο μαζί σου μπορώ να είμαι μόνη. Άνοιξα τα μάτια κι είδες το παιδί μέσα μου. Λογάριασες τις ενοχές μου για λουλούδια και στολίστηκες με τα πιο όμορφα μαύρα σου ρούχα.

Έτσι θα ζω πια. Σα να είσαι εδώ. Ακούω τη φωνή σου να λέει τί σ' αρέσει. Μυρίζω την αναπνοή σου πώς πάλλεται ο αέρας όταν περνάς. Με έπιασες απ' το χέρι κι έσπασα. Έπιασες να μαζεύεις τα κομμάτια κι άλλαξε ο καιρός μπροστά στα μάτια σου, γίνηκε ακόμη μια γέννηση.

Έτσι θα ζω πια. Αν υπάρχει χώρος για σένα και για μένα στον κόσμο να υπάρχουμε μαζί, πρώτα στο όνειρο θα τον ορίσω τόσο πεισματικά, και σίγουρο, που η νοητή γραμμή μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας θα τη σβήσεις μόνο εσύ. Γιατί ό,τι ονειρεύτηκα με τόσο πάθος, θα σου λέω, δε μπορείς να με πείσεις ότι δεν έγινε ποτέ.
Τότε θα σταματήσουν οι συγνώμες, γιατί οι πληγές θα επουλώνονται πριν ανοίξουν, το απέραντο και γόνιμο μέλλον θα είναι παρόν.
Τότε πια η μοναξιά θα είναι αυτή που περιγράφει η αγαπημένη μου ταινία και το τραγούδι των Cure το ερωτικό. Μια μοναξιά αλλιώτικη, λυτρωτική, μοιρασμένη. Το απόλυτο ταίριασμα.

Έτσι μ' αρέσει να μιλώ για σένα και για μένα, σα νά 'σαι εδώ από πάντα, όχι κομμάτι μου αλλά κοντά μου, κοντά σου κι εγώ, σιωπές που ακούγονται σαν τις σιωπές σου.-

(*) "Συγχώρα με, αγάπη μου, που ζούσα πριν να σε γνωρίσω" , Τ. Λειβαδίτης, Αυτό το αστέρι λάμπει για όλους μας.

17 Φεβρουαρίου 2011

Χρόνος

Να τη μάθεις τη ζωή κι ας μην την αγαπάς.
Να τη μάθεις.
Να τη μάθεις.
Να τη μάθεις.

Να τη μάθεις τη ζωή, όσο κι αν την αγαπάς.
Να τη μάθεις.

Η ζωή είναι γυναίκα.. "Για να γνωρίσεις καλύτερα μια γυναίκα, θα πρέπει, δυστυχώς, να την αγαπήσεις." .. Δε τη γλιτώνεις τελικά. Αναγκαίο για τη γνώση είναι το διαδικαστικό του ενδιαφέροντος, της αγάπης. Ποιος άλλος να σε καταλάβει, ζωή μου, αν δε σ' αγαπήσει πρώτα;

Αν δε τη μάθεις τη ζωή, πάντα περιπλανώμενος θα 'σαι. Θα σου ανοίγει αγκαλιές και θα τις βλέπεις να μαρμαρώνονται.. να εξαϋλίζονται. Όλα θα φεύγουν, τίποτα δε θα μένει κρυφό.
Ποια ζωή κέρδισες, ποιά σε κέρδισε; Ποιος θεός σε πιστεύει, ποιον πιστεύεις εσύ; Είναι αλήθεια η ζωή κάτω απ' τον ήλιο ένα ατέλειωτο όνειρο; Θα έρθεις να σε δω, ή..

Χρόνος περνά κι η ζωή σε γερνά. Νιώθεις να 'χεις μεγαλώσει και παράλληλα πως μόλις άρχισες. Οι αλλαγές στη ζωή είναι αναγκαίες. Ποιες θα επιλέξεις όμως να σε αλλάξουν είναι κάτι πιο προσωπικό.

Κι αν γίνουν αυτά που θες, όπως τα θες, νομίζεις θα 'σαι ευτυχισμένος; Εις βάρος του εαυτού σου, το πιο πιθανόν.

Η ζωή μοιάζει με γέρικο δέντρο που το αγαπάς για τη σοφία του, μα το μισείς που δε προσπαθεί να μαγέψει κανέναν.
Κι αν βρεις την αγάπη, θα βιαστείς να πεις πως δε σου φτάνει, κι αν σ' τα δώσει όλα, θα βιαστείς να πεις πως δε σ' αρέσουν. (Δεν τους καταλαβαίνω τους ανθρώπους..)
Αν βρεις το χρόνο, μοίρασε τη ζωή σου όπου βρεις, μην το σκέφτεσαι. Κάθε στιγμή είναι μια υπέροχη ευκαιρία.

Μάθε με, μη με αλλάξεις.-

11 Φεβρουαρίου 2011

Δεδομένα

Γιατί να γίνω κάποια άλλη, ενώ γεννήθηκα για να είμαι μόνο εγώ;
Τα έζησα όλα τόσο γρήγορα και νωρίς, που μοιάζει πια να μην έχω κάνει τίποτα..
Σήμερα έχω μια ανησυχία απ' το πρωί. Τρέμει η ψυχή μου. Ότι οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Και λέω ναι, θέλω. Ναι, ζήλεψα. Κι όταν λέω θέλω, εννοώ αυτό που λέει εκείνο το σαχλοτράγουδο.. "σε θέλω πια μόνο για μένα.." ή εκείνο της Πρωτοψάλτη ..Μα τώρα πια, σε θέλω για τον εαυτό μου..♪ Είδες που οι έντεχνοι με τους ποπάδες τα βρίσκουν στις παρυφές; Πάντα το θαύμαζα αυτό. Γιατί όλοι αγαπάμε κι όλοι πονάμε.

Και λέω ναι, απαιτώ τη προσοχή σου. Να με κοιτάς όταν σου μιλάω. Εντάξει, ευχαριστώ.

Ποιος θα τολμήσει να με βγάλει λάθος; Λέω ναι, μόνο όσοι μείναν χωρίς κανέναν και τίποτα, αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι να δίνεις. Οι άλλοι ίσως δε μάθουν ποτέ ούτε να δέχονται. Αδικία; Πες το όπως θες. Συμβαίνει.

Θα χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι, θα πεις ότι θύμωσα; Λέω ναι, σε νιώθω. Ξέρω πώς είναι να μιλάς και να μη σε ακούνε. Να δίνεις και να μη δέχεται κανείς.
Η ζωή είναι μικρή, πόσα να προλάβουμε να πούμε; Και έχει σημασία τί θα πούμε; Πάντα πίστευα πως επικοινωνούσαμε σε άλλο επίπεδο, βιομαγνητικό. ότι τα σώματά μας έχουν δική τους μνήμη, και γλώσσα και αντίληψη.

Θυμάμαι κάποιον που είχε πει πως η μυρωδιά των ανθρώπων λέει πολλά.. Ο τρόπος που μυρίζουν όταν λυπούνται, όταν χαίρονται, όταν ερωτεύονται..Θεμελιώνει αισθήματα, τα γεννά ή τα αποτρέπει. Και λέω όχι, δε μπορεί να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν έχεις μυρίσει, πώς γίνεται; Ο έρωτας έχει να κάνει με τον κόσμο των αισθήσεων, όχι με τον κόσμο των δεδομένων.
Μη παρεξηγείς, η ανησυχία μου έφταιγε για όλα. Αυτή με κρατάει ζωντανή.-

8 Φεβρουαρίου 2011

Με τα μάτια κλειστά, μόνο τον εαυτό σου βλέπεις (*)

Κρατάς αναπνοή, βουτάς και ξεκινάει το ταξίδι. Μια θάλασσα ατέλειωτη η ζωή σου, άνθρωποι-νησιά, άνθρωποι-ναυάγια, άνθρωποι-ψάρια.

Κι έρχεται μια μέρα που τα παιχνίδια σου σε βαρέθηκαν κι έκαναν επανάσταση. Μιλούν, χαϊδεύουν, αγαπάνε. Κι αυτό γιατί βαρέθηκαν να σε βλέπουν να παίζεις.. Τώρα πού θα πας, που σε άφησαν τα παιχνίδια σου;.. Όσοι δε μάθανε να στέκονται μόνοι, πάντα θα χρειάζονται κάποιον να τους το παραγγέλνει. Όσοι ξέρουν τί πρέπει να κάνουν, μαραίνονται περιμένοντας το παιγνίδι.
Συντήρηση χρειάζονται όλα. Και ο εαυτός σου, και τα παιχνίδια του. Γιατί χαλάνε όλα τόσο εύκολα όταν μένουν αχρησιμοποίητα. Τα δώρα επιστρέφονται, λήγουν, τελειώνουν.

Σίγουρα είναι πιο ασφαλές να κολυμπάς αδιαφορώντας για τα ναυάγια που προσπερνάς και για τα ψάρια που σε προσπερνάνε. Ποιος άλλος όμως ξέρει τη θάλασσα καλύτερα, από αυτόν που τη βλέπει όπως ο ποιητής;

Κι όσο κι αν μου παινεύεσαι ότι μεγάλωσες, ακόμη κλωτσάς τα παιχνίδια σου, καλά περνιέσαι για θεός στη θλιβερή ιστορία σου.

Γέμισε ο κόσμος πάνινες κούκλες και τις νερένιες τις ξέρανε ο Ήλιος.. "σωθήκανε".-

(*) [φράση "δανική" από τη Βάρδια του Καββαδία]

7 Φεβρουαρίου 2011

Σημειώσεις

Πρέπει να μάθω πάλι να γράφω. Με κούρασαν οι μνήμες, θέλω να τις μοιραστώ μη με κατασπαράξουν.

Με ένα βήμα πριν τη πτώση ή την ανύψωση, δε τολμώ να πω τί μπορώ. Φοβάμαι. Μια γνώση είναι αρκετή να διαλυθείς κι ας απαρτίζεσαι μόνο από δαύτες.

Κουράστηκα να γράφω στα ίδια μοτίβα. Τα ρήματα που φέρνω στο μυαλό μου είναι: στέκομαι, θυμάμαι, φοβάμαι, λυπάμαι. Παθητική φωνή, πρώτο ενικό.

Λοιπόν. Πρέπει να μάθω να γράφω πάλι. Πως λένε οι άνθρωποι "σ' αγαπώ" χωρίς να είναι φορτωμένο απ' τα νέφη της σκέψης σου.

Θέλω αγκαλιά γιατί κρυώνω. Αδειάζω το στόμα μου, τίποτα να μη μείνει ανείπωτο, λόγια καλά, λόγια καλά, όλα να φύγουν. Να ησυχάσει η ψυχή, να λέω σ' αγαπώ και να μη το φορτώνει πια το νέφος απ' τις σκέψεις σου.  -Είδες; το είπα μια φορά και κρατά για πάντα. Μα όχι το ίδιο πάντα..-

3 Φεβρουαρίου 2011

Συστάσεις

Μεγάλωσα περπατώντας στη βροχή και στη δροσιά ενός μενεξεδένιου ηλιοβασιλέμματος χρωστάω την αντοχή μου.

Εγώ παιδί, δε με θυμάμαι, μόνο εικόνες απ' το σπίτι μας κι επισκέψεις σε φίλους τις γιορτές, δυο απογεύματα πριν το γυμνάσιο που αύξησαν τη τιμή μου.
Ύστερα μετακόμιση. Εγώ έφηβος, γαλάζιο παντού. Στις ευχές, στα στολίδια, στα όνειρα.. Ένα υπέροχο καλοκαίρι κι ύστερα το γαλάζιο άρχισε να γίνεται μπλε. Κι ύστερα το μπλε άρχιζε να μαυρίζει.
Εγώ ενήλικας με συστολή, αντικοινωνικότητα, σιωπές και παραβάσεις. Προσωπικές παραβάσεις. Δρόμοι παράλληλα στη γέφυρα, βιαστικό τσιγάρο, στροφή και καληνύχτα.
Μετά δουλειά, παθητικότητα, άγχος, μελαγχολία. Κλειδωμένοι άνθρωποι πίσω απ' τα βλέμματά τους, παρακινδυνευμένες εξομολογήσεις, νύχτες που μυρίζουν φωτιά. Λόγια καμμένα.
Εγώ τώρα να θυμηθώ, προσπαθώ, τί ξεκίνησα. Ένα κλικ πριν τα τριάντα, με την ακμή των δεκαοχτώ ακόμη στο πρόσωπο, δάχτυλα πληγωμένα, να στέκομαι στο ύψος μου, πάντα ίδια...

Οι δρόμοι που δε μας έμαθαν τίποτα είναι αυτοί που δε περπατήσαμε. Όσο μάταια κι αν φαίνονται όλα, κατά βάθος, τίποτα δεν είναι. Κι αν δε συστηθήκαμε, ας το κάνουμε τώρα. -

2 Φεβρουαρίου 2011

δικό σας;

Έχω στο νου 1-2 ανθρώπους που το έζησαν και τώρα πετάνε. Σκέφτομαι πως, αργά ή γρήγορα, θα πετάξω κι εγώ, θα βρω τη δύναμη να τα διαλύσω όλα, τα μέσα τείχη, την εμπάθεια, τον εκφοβισμό. Τώρα όμως, αισθάνομαι όλο και πιο μόνη, κάθε μέρα και πιο πολύ, δε ξέρω αν υπάρχει απόλυτο σε αυτό, ακόμη δοκιμάζομαι.
Θέλω πίσω αυτά που κερδήθηκαν όταν έλειπα. Θέλω να βρουν τα πράματα το δρόμο τους, να βρω τα χρόνια μου τα δεδομένα κι όχι αυτά που κράτησα επιλεκτικά για να τους ευχαριστήσω.
Αφού είμαι μία πια, θα πρέπει να κάνω εγώ κουμάντο σε όλα. Αφού είμαι μία πια, μία θα φταίω για τα καλά, μία και για τα άσχημα.

Τον μισώ τον φόβο. Είναι το πιο απεχθές συναίσθημα. Βρωμάει, γκρινιάζει, τρομάζει, παραδίνεται. Δεν έχει τρόπους, ούτε λογική. Παραφέρεται. Και μου μοιάζει.
♪Πάλι δε βγαίνει η φωνή/ και μες στα φώτα περισσεύω,
Νιώθω καλά μες τη σιωπή/ στην ευτυχία κινδυνεύω..♪

Δε λέω θα γίνω σαν κι εσάς, είμαστε όλοι μοναδικοί, όμως σας έχω για πυξίδα. Εξ' άλλου.. "η χαρά δε κλέβεται, κερδίζεται".
Αγαπώ.-♪♫

31 Ιανουαρίου 2011

Eνηλικίωση.

Δύσκολο πράγμα. Ματώνεις, πληγώνεις, σκοτώνεσαι. Αλλά πρέπει να τα ζήσεις όλα αν θες να σωθείς. Αν θες να μεγαλώσεις.


Γεννιόμαστε με πόνο κι απ' τον πόνο ξαναγεννιόμαστε. Όσο κρατά η ζήση, μαθαίνουμε να πονάμε, βαστάμε αντοχές, κρατάμε άμυνες.

Η αληθινή ζωή, η αληθινή ευτυχία, είναι γύρω από τα πλαίσια κι όχι εντός τους. Δε περιγράφεται. Δε μπορεί να αποδοθεί. Πάντα θα μπλέκεται στα λόγια σου και θα μένει στις φράσεις σου ειπωμένη σαν τη μεγαλύτερη ανοησία. Ανόητη ζωή, ανόητη ευτυχία..

Άσπρο και μαύρο. Κρατάς δυο πούλια στο χέρι σου, το παιχνίδι είναι στα μισά και δε θυμάσαι με ποιο χρώμα παίζεις. Μπερδεύεσαι και χάνεις. και αμελείς πως τούτη την παρτίδα τη μοιραζόσουν με τον εαυτό σου.

Μιλάνε για μεγάλες στιγμές, για δόξες που θα γνωρίσεις κι εσύ τρέμεις μη χαθεί το λίγο ζωής που φοβήθηκες να ζήσεις. Σου λένε είναι εύκολο αν προσπαθήσεις, από μακριά και τα λοφάκια περνιούνται για βουνά, μη γελαστείς και τα παρατήσεις.

Δεν είμαι μόνο τα δικά μου λάθη, είμαι και τα λάθη των άλλων. Η ζωή όμως, είναι μόνο δική μου. Κι αν είναι να ματώσω, ας ματώσω.-

27 Ιανουαρίου 2011

"The laughing heart", Charles Bukowski

"your life is your life
don’t let it be clubbed into dank submission.
be on the watch.
there are ways out.
there is a light somewhere.
it may not be much light but
it beats the darkness.
be on the watch.
the gods will offer you chances.
know them.
take them.
you can’t beat death but
you can beat death in life, sometimes.
and the more often you learn to do it,
the more light there will be.
your life is your life.
know it while you have it.
you are marvelous
the gods wait to delight
in you."

25 Ιανουαρίου 2011

Oδός Α.


"Δε ξέρω αν είστε από τους ανθρώπους οι οποίοι θυμούνται πάντα σε ποιον τόπο άφησαν κάποιο μέλος τους, αλλά θα είχε ενδιαφέρον αν μαθαίναμε έτσι τη γεωγραφία. Με το τί παράγει κάθε νομός ή με ποιόν συνορεύει, που μας λέγανε στο σχολείο, προσωπικά, ούτε πού πέφτει η Καλαμάτα δε ξέρω. Ρωτήστε με όμως πού βρίσκεται ο αριστερός λοβός του εγκεφάλου μου, το δεξί μισό μου χαμόγελο, και θα σας πω αμέσως. Με οδό και αριθμό"
(Στέλλα Βλαχογιάννη, "Μη παίζεις με τα χώματα")

έτσι έγινε και με την οδό Α., μια Παρασκευή μεσημέρι, άφησα εκεί για πάντα ένα κομμάτι μου, που το ξαναβρίσκω μόνο όταν τη περπατώ. Η αποκόλληση έγινε εν αγνοία μου, αλλά δεν την εμπόδισα.  Και κράτησε σχεδόν όσο διαρκεί ένα τραγούδι.-

Παρορμητικά

Προσπαθώ να καταλάβω.
Πρώτ' απ' όλα, ξεκαθαρίζω, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου.
Φοβάμαι πως δε θα αλλάξει τίποτα. Πως θα είναι έτσι για πάντα. Πως δεν είμαι αρκετά καλή για κανένα. Πως θα είμαι πολλή.
Τί περιμένω να ζήσω; Τρέμω απο φόβο σου λέω ότι τα χάνω όλα.
Πολλή μοναξιά, ναι. Παρακάτω; Δεν έχει μείνει ούτε το μηδέν για να ξεκινήσω.
Ζωή δεν είναι μόνο ό,τι με ευχαριστεί. Κι από το να μη βλέπω ένα πρόβλημα και να κάνω κάτι να με φτιάχνει, προτιμώ να πέφτω. Απότομα, μια κι έξω, τρομαγμένη, παγωμένη, κουρασμένη, μόνη.
Είναι πράγματα του εγώ μου που αν σ'τα πω, θα τρομάξεις.
Γιατί αισθάνομαι πως είναι αργά; Θα προσπαθήσω να γράψω κι άλλη μια φορά, μα όχι απόψε. Ας κάνει το οινόπνευμα τα κόλπα του και θα τα ξαναπούμε. Όσο είναι εδώ αυτός ο φόβος, θα επιστρέφω πάντα. Μέχρι κάποιος να μου πει να μη φοβάμαι, θα περάσει, όλα για τους ανθρώπους είναι, δε χάθηκε κι ο κόσμος, θα ξαναγεννηθούμε, γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. -και πόσο τα λαχταρώ, να ρθουν με τις δροσιές της άνοιξης, που ξεχασα να μεγαλώσω, γιατί αυτό τους έδειχνα, και τώρα ξέχασα ποια είμαι και πού πάω.
"Δε πειράζει", θα μου πει, "θα ρθουν στιγμές που θα χάσεις το δρόμο σου, μόνο για να ζήσεις τη διαδρομή μέχρι να τον βρεις πάλι."
Κι ύστερα θα σβήσει το φως, θα μ' αγκαλιάσει, κι έξω απ' το παράθυρό μου ο πόλεμος θα' χει τελειώσει.-