Αγρύπνια

Επέστρεψαν οι φίλες μου οι αϋπνίες και με χάρισαν (σ)τον λόγο τους.

Μέχρι το TEMO να γίνει TEAMO (*) θα μετρώ ψιλαφιστά τις ώρες μέσα από τον κόσμο των λέξεων..

Κι όταν φύγει, θα μείνω να θυμάμαι τα αποσιωπητικά του.. Δεν έγραφε πάντα με αποσιωπητικά, μόνο σε κατάσταση συστολής, κρυβόντουσαν ανάμεσα στις τελίτσες τόσα μυστικά, που η νεκρή γλώσσα των ανθρώπων δε θα μπορούσε να δεσμεύσει..

Μια νύχτα θα φωνάξω: "ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΤΕΡΙΑ!" και το χώμα θα γίνει πάλι νερό, οι γείτονες θα λένε πώς τρελάθηκαν και γω δε θα μπορώ να τους το πω..

(*) El secreto de sus ojos

σμωτς 2, 3, κ.ο.κ.

Κράτησα μόνο ό,τι μας κρατά χωριστά.

Τις θάλασσες και τον αέρα, το νερό της βροχής και τη φωτιά.

Κι αν η θλίψη επιμένει, μη φύγεις.

Είναι γι άλλον το πένθος για να μοιραστώ, πάρε σάρκα εσύ, φώναξέ με φτηνή, χαραξέ με και φύγε με αλάτι στο διάφανο της προσμονής.

Καίει το χιόνι, κάθε χρόνο με τους χειμώνες θα σε ζητώ.

••••

Μπορώ. Μπορείς κι εσύ.

Θες μαζί μου ή χωρίς; 

Δε μ' αντέχεις, θα φύγω. Ξεκαθαρισμένα πράγματα.

Σε περιμένω κι αιμορραγώ.

Έλα να με κυλήσεις πάλι πίσω στο νερό.

Στη θάλασσα που ονειρεύτηκες.

Στη μήτρα.

••••

Τίποτα δε παίρνω πίσω. 

Κανένα στίχο, κανένα μυστικό.

Και περιμένω.

Πονώ κι ο πόνος μου είναι σώμα ξένο από το δικό σου που κουβαλώ εντός μου.

••••

Να δεις που μια μέρα τη πεζή ζωή μας θα την κάνουμε Παράδεισο.

[σημ: αυτό το ποστ, καθώς και το προηγούμενο, είναι εμπνευσμένα από τη γραφή του άγνωστου Τ., που ήταν μια κάποια παρηγοριά. Αν τα δεις ποτέ και σε ενοχλήσει, σφύρα και τα αποσύρω. :)]

κάτι

   Ένα ζευγάρι ξεπλυμένα γαλάζια μάτια, μάγουλα κόκκινα, άσπρα μαλλιά, είναι ένα πρόσωπο που πάντα μου θυμίζει τον π., δεν είν' αυτός, αυτός που φέτος θα γιορτάσει τα γενέθλια, μια ευχή λιγότερη κι ένα θαύμα πιο κοντά στο να πιστέψω πως οι ενοχές μου ήταν το πιο λάθος χασομέρι μου.

   Τράβα πιο κει, δε με θωρούν πια κείνα τα μάτια και πόσο ψεύτικη που μοιάζω να μιλώ γι αυτά, πως τα κοιτάζω, τα λίγα που τόλμησα, τα τόσα που μπορώ, τίποτα δε θα μείνει.

   Σκόνη στον άνεμο, τον άγριο, σαν την αγάπη της Σιμόν που δε πάλιωσε, σαν τα όνειρά μου όπου πάντα με νικάς και κλαίω παιδί στην αγκαλιά σου, μη σε νοιάζει.

   Μπερδεύονται τα πρόσωπα στο στίχο, στη γραφή, περνάνε και φεύγουν, τη σειρά σου μη χάσεις και μείνω χώμα πριν με γεννήσεις.-

4.12.11




(Ξέρω πως εδώ θα ταίριαζε καλύτερα ένας Άκης αλλά, το προφανές μού είναι περιττό. Προτιμώ το τυχαίο και ξεκάρφωτο..)