Απαγορεύεται η είσοδος

Επιτρέπεται η οικειότητα. Στη καγκελόπορτα της εισόδου ήταν γραμμένο με μαύρο χρώμα το "λαθως" που έχει γεμίσει την Αθήνα. Κάποιος ντελιβεράς είχε στριμώξει στο πόμολο κάτι διαφημιστικά. Νόμιζα πως εδώ δε μένει κανείς.. Να 'ταν αυτό που λένε "σουρεαλιστής";
Όπου τελείωνε το π της πόρτας ξεκινούσε η λαμαρίνα, παχιά, με τις καμπύλες των κεραμιδιών, όμοιες με αυτές που βρίσκεις στα εργοτάξια. Στο πεζοδρόμιο μπιγμένα κάτι χοντρά σίδερα, σαν τις βάσεις νέας κατοικίας. Θέαμα ανεπίτρεπτο ούτε να το κοιτάξεις. Και τότε το 'νιωσα. Εδώ είναι, λοιπόν. Στο δίπλα οικόπεδο -κάποτε θα 'ταν σπίτι εδώ αλλά το γκρέμισαν, σκέφτηκα- σε ένα σκοινί ήταν απλωμένα λίγα ρούχα. Από την άλλη, ένα σύγχρονο τριώροφο, τύπου εργατικής κατοικίας. Εδώ ήταν λοιπόν.
Σκάλα για τον ουρανό, τα παράθυρα του πάνω πατώματος. Ξεχασμένο μου φάνηκε. Τα κλαριά των δέντρων έφταναν ως εκεί. Λες να το γκρεμίσουν τελικά;
Εδώ ήταν λοιπόν.Κάποτε αυτοί οι δρόμοι είχαν τόση ζωή, τα παιδιά παίζανε στους δρόμους, σπίτια χαμηλά, γενιά σμιλευμένη στις κακουχίες των πόλεμων, φτώχεια μα και περηφάνια. Ήλιος να μπαίνει από παντού. Στα σπίτια, στους δρόμους, στις καρδιές.
Ναι, περίμενα να το βρω για να το φωτογραφίσω.Όμως η εικόνα που είδα με ικανοποίησε. Το βαρύ μέταλλο μπορεί μεν να σου απαγορεύει να το κοιτάς, σε δυσκολεύει να το αναγνωρίσεις, ομοίως όμως απαγορεύει την είσοδο -σε όλους. Προφυλάσσει και οριοθετεί τους χώρους του παρελθόντος και του παρόντος.
Θα ξαναρθω, τώρα που έμαθα το δρόμο, θα 'ρχομαι πιο συχνά. Στο παρόν ψάχνω να βρω προσέγγιση, κάπου θα επιστρέφω. Ίσως δεν έγινε τυχαία..


Η ιστορία ξεκινά χρόνια πριν, μια χρονιά λίγο φωτεινή, λίγο σκοτεινή. Έλιωνα τα δίωρα του Οδυσσέα τότε. Έκανα μαθήματα γαλλικών. Τότε ήταν που ήρθαν όλα μαζεμένα., λόγια και θύμισες και πρόσωπα, όλα αναφορικά στον .. , κι είπα να τα ακολουθήσω. Τα βράδια με τα Χειρόγραφα ήταν λυτρωτικά. Τα υπόλοιπα, είναι ιστορία.


Στην Αθανασία ο Κούντερα γράφει πως, ό,τι ανήκει σε κάποιον όσο ζει, όταν πεθαίνει ανήκει σε όλο τον κόσμο. Υλικό, ηθικό ή πνευματικό. Καταργείται με κάποιον τρόπο, η προσωπική ιδιοκτησία -μια πολύ συγκεκριμένη ιδιοκτησία -εκείνη της ζωής. Αυτή τη λεηλασία δε τη δέχομαι.  Απαγορεύεται η είσοδος θα πει, ως εδώ φτάνει η ζωή σου, μη ζητάς περισσότερα.-