Είναι ουτοπικό αλλά σε συνεφέρει η σκέψη πως υπάρχει κάποιος για τον καθένα, το ξέρω ότι το λες για να νιώσω καλά, μα δε μου φτάνει. Δε με παίρνει να πιαστώ από ουτοπίες.
Όλοι ζούμε στο προσωπικό μας μικρόκοσμο. Κάθε μέρα προσπαθούμε να βγούμε από αυτόν, κάθε μέρα ένα βήμα πιο μακρυά, μα ο μικρόκοσμος αυτός θα είναι πάντα η πατρίδα που γυρίζεις για να νιώσεις υγιής κι ευπρόσδεκτος.
Θέλω μια αγάπη μικρή, να γλιστρά ανάμεσα στα φύλλα ενός βιβλίου. Θέλω εσένα κι ας μην έχεις ούτε τόση να μου δώσεις αγάπη. Εσένα που ξέρεις να κοιτάς και να μη γίνομαι καθρέφτης.
Πού βρίσκει κανείς τις χαμένες αντοχές; Τις πελώριες, αυτές που σε κρατούν σε ό,τι είσαι ταγμένος χωρίς να ραγίζεις κι ούτε να επιζητείς περισσότερα; Θέλω να μου μάθεις τα κόλπα να υπομείνω όσο χρειαστεί ακόμη, μέχρι να βγάλω τα φτερά μου και να σηκωθώ.
Κι ήθελα τόσο πολύ να σε εντυπωσιάσω.. Να έχει ένας από σας ένα κομμάτι μου που να του κάνει -και να του φτάνει..
Θέλω κάποιον να μου πει "όλα θα πάνε καλά" -και να το πιστεύει. Να το δω στα μάτια του ότι το πιστεύει.
Μη βιαστείς να με κρίνεις μόνο, παρακαλώ. Μια ιδέα είναι μόνο, μια ιδέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου