Λόγια του Ιούνη '11

Θα σε πονέσει σου λέω, θα σε τσακίσει με μια γρατζουνιά θα δεις πόσο θα ματώσεις. Μα θα ‘ναι για λίγο, το λόγο μου, η γιορτή εκεί έξω δε τελειώνει ποτέ. Πάρε ανάσα και βούτα, λοιπόν, γιατί αν αντισταθείς στη ζωή, θα σε πάει ..όντας ως το τέλος. Ανάσα βαθιά και βούτα, σου  λέω. Δεν είναι πτώση αυτό. Αυτό είναι προσγείωση.

Μια νύχτα στη Καρύτση, απόγεμα προς βράδυ, μετά τη δύση του ήλιου, θα με είδες να εκδηλώνω ξεδιάντροπα όλα τα τραύματά μου, μουτζουρωμένο βλέμμα από τη ζέστη, σώμα ενήλικα και φέρσιμο μικρού παιδιού.

Λίγη παρόρμηση χρειάζεται και ύστερα άντε μάζευε τα σπασμένα. Πρόσεξε όμως πώς θα φερθείς, υπάρχουν άνθρωποι που ερωτεύονται τις λεπτομέρειες.

Μια νύχτα στη Καρύτση, βράδυ πια, να εύχεσαι να σ’ τα ‘χε φέρει η ζωή αλλιώς.. πώς αλλιώς; Δεν υπάρχει εναλλακτική πραγματικότητα..

Αγαπώ τον κόσμο που δε με θεωρεί μάζα ούτε αυτοθεωρείται μοναδικός. Αγαπώ πρώτα τον κόσμο κι ύστερα εσένα, όποιος κι αν είσαι, που αντιλαμβάνεσαι κι αγαπάς τον κόσμο όπως εγώ, και ξέρεις πως μια νύχτα στη Καρύτση δεν είναι αρχή, ούτε τέλος, μόνο μια νύχτα στη συνέχεια του χρόνου που μας απομένει.

Σήμερα ξύπνησα με την αφή σου. Κι όταν ενωθούν τα σώματά μας, δε θα ‘ναι για να δώσεις, αλλά για να επιστρέψεις, που γύριζες στον κόσμο μισός, να γίνεις πάλι ολόκληρος..

Θυμάσαι; Εγώ θυμάμαι πολλά που να με πάρει. Δεν έχω ξεχάσει σχεδόν τίποτα.

Όσο πλησιάζουν μεσάνυχτα, οι λέξεις θα μου επιβάλουν την αλήθεια των κι ας λένε πως το βράδυ οι άνθρωποι είναι ευάλωτοι στο ψέμα, δεν είναι να τα εμπιστεύεσαι αυτά τα πράγματα..

Μη μου εύχεσαι να γίνω κάποιος. Ευχήσου μου να ζήσω λίγο.

Κι ύστερα άνοιξε τα μάτια, σκοτάδι, μια μουχλαλούδα είχε κουρνιάσει στη γωνία του ταβανιού, μαύρη, κοντά στα σημάδια απ’ την υγρασία.

Τον θάνατό μου δεν τον φοβάμαι. Δε σοκάρομαι.

Θαρρώ το παγωτό μου φέρνει ζάλη. Να ‘ναι απ’ το γήρας;

Θα γελάς τώρα μ’ αυτό, το ξέρω. Και πολύ μου λείπεις, κι αυτό το ξέρω.