κάτι

   Ένα ζευγάρι ξεπλυμένα γαλάζια μάτια, μάγουλα κόκκινα, άσπρα μαλλιά, είναι ένα πρόσωπο που πάντα μου θυμίζει τον π., δεν είν' αυτός, αυτός που φέτος θα γιορτάσει τα γενέθλια, μια ευχή λιγότερη κι ένα θαύμα πιο κοντά στο να πιστέψω πως οι ενοχές μου ήταν το πιο λάθος χασομέρι μου.

   Τράβα πιο κει, δε με θωρούν πια κείνα τα μάτια και πόσο ψεύτικη που μοιάζω να μιλώ γι αυτά, πως τα κοιτάζω, τα λίγα που τόλμησα, τα τόσα που μπορώ, τίποτα δε θα μείνει.

   Σκόνη στον άνεμο, τον άγριο, σαν την αγάπη της Σιμόν που δε πάλιωσε, σαν τα όνειρά μου όπου πάντα με νικάς και κλαίω παιδί στην αγκαλιά σου, μη σε νοιάζει.

   Μπερδεύονται τα πρόσωπα στο στίχο, στη γραφή, περνάνε και φεύγουν, τη σειρά σου μη χάσεις και μείνω χώμα πριν με γεννήσεις.-

4.12.11




(Ξέρω πως εδώ θα ταίριαζε καλύτερα ένας Άκης αλλά, το προφανές μού είναι περιττό. Προτιμώ το τυχαίο και ξεκάρφωτο..)