Κράτησα μόνο ό,τι μας κρατά χωριστά.
Τις θάλασσες και τον αέρα, το νερό της βροχής και τη φωτιά.
Κι αν η θλίψη επιμένει, μη φύγεις.
Είναι γι άλλον το πένθος για να μοιραστώ, πάρε σάρκα εσύ, φώναξέ με φτηνή, χαραξέ με και φύγε με αλάτι στο διάφανο της προσμονής.
Καίει το χιόνι, κάθε χρόνο με τους χειμώνες θα σε ζητώ.
••••
Μπορώ. Μπορείς κι εσύ.
Θες μαζί μου ή χωρίς;
Δε μ' αντέχεις, θα φύγω. Ξεκαθαρισμένα πράγματα.
Σε περιμένω κι αιμορραγώ.
Έλα να με κυλήσεις πάλι πίσω στο νερό.
Στη θάλασσα που ονειρεύτηκες.
Στη μήτρα.
••••
Τίποτα δε παίρνω πίσω.
Κανένα στίχο, κανένα μυστικό.
Και περιμένω.
Πονώ κι ο πόνος μου είναι σώμα ξένο από το δικό σου που κουβαλώ εντός μου.
••••
Να δεις που μια μέρα τη πεζή ζωή μας θα την κάνουμε Παράδεισο.
[σημ: αυτό το ποστ, καθώς και το προηγούμενο, είναι εμπνευσμένα από τη γραφή του άγνωστου Τ., που ήταν μια κάποια παρηγοριά. Αν τα δεις ποτέ και σε ενοχλήσει, σφύρα και τα αποσύρω. :)]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου