Τέλη του χρόνου, απομεσήμερο, αντηλιά στα νεοκλασικά της Τοσσίτσα.
Ο δρόμος σε πάει, στην αλάνα στρίψε δεξιά. Μέτρα τα βήματα, δέκα, δεκαπέντε.. είσαι εκεί.
Σκαλιά για του Στρέφη κι αυτή η ανέπαφη ανάμνηση πως ανήκες εδώ από πάντα.
Στη Τσαμαδού έδωσες το πρώτο σου φιλί, κάτω απ' τα πράσινα παραθυρόφυλλα.
Η σιγουριά πως αυτή ήταν η γειτονιά σου, σ' άλλον καιρό, μακρυά απ' τις κακές μυρωδιές, πριν την αλλοτρίωση. Τριμμένη απ' το χρόνο η όψη κι όμως, άνηκες εκεί.
Μια μικρή ευχή, να 'χες ζήσει εκεί, μαζί μου. Στη σκιά. Σαν σκιά.
Στις ιστορίες μου υπάρχεις πάντα. Όταν αδειάζουν οι μνήμες απ' τα εγγύς στο παρόν, όταν γεμίζει φωνές το σπίτι, όταν δε με θυμάται κανείς, όταν φεύγω.
Επιστρέφεις σα μυρωδιά και σαν ανταύγεια σκοτεινή.
Τώρα, ανήκω εδώ. Ο χρόνος ο τωρινός είναι μάταιος. Χωρίζομαι στα δύο. Να με κρατήσει μισή το παρόν και μισή το τότε.
Έτσι, μισή, ίσως τολμήσεις να με γνωρίσεις.- 8/1/12
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου