Παρορμητικά

Προσπαθώ να καταλάβω.
Πρώτ' απ' όλα, ξεκαθαρίζω, το φταίξιμο είναι όλο δικό μου.
Φοβάμαι πως δε θα αλλάξει τίποτα. Πως θα είναι έτσι για πάντα. Πως δεν είμαι αρκετά καλή για κανένα. Πως θα είμαι πολλή.
Τί περιμένω να ζήσω; Τρέμω απο φόβο σου λέω ότι τα χάνω όλα.
Πολλή μοναξιά, ναι. Παρακάτω; Δεν έχει μείνει ούτε το μηδέν για να ξεκινήσω.
Ζωή δεν είναι μόνο ό,τι με ευχαριστεί. Κι από το να μη βλέπω ένα πρόβλημα και να κάνω κάτι να με φτιάχνει, προτιμώ να πέφτω. Απότομα, μια κι έξω, τρομαγμένη, παγωμένη, κουρασμένη, μόνη.
Είναι πράγματα του εγώ μου που αν σ'τα πω, θα τρομάξεις.
Γιατί αισθάνομαι πως είναι αργά; Θα προσπαθήσω να γράψω κι άλλη μια φορά, μα όχι απόψε. Ας κάνει το οινόπνευμα τα κόλπα του και θα τα ξαναπούμε. Όσο είναι εδώ αυτός ο φόβος, θα επιστρέφω πάντα. Μέχρι κάποιος να μου πει να μη φοβάμαι, θα περάσει, όλα για τους ανθρώπους είναι, δε χάθηκε κι ο κόσμος, θα ξαναγεννηθούμε, γιατί ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσει κανείς ευτυχισμένα παιδικά χρόνια. -και πόσο τα λαχταρώ, να ρθουν με τις δροσιές της άνοιξης, που ξεχασα να μεγαλώσω, γιατί αυτό τους έδειχνα, και τώρα ξέχασα ποια είμαι και πού πάω.
"Δε πειράζει", θα μου πει, "θα ρθουν στιγμές που θα χάσεις το δρόμο σου, μόνο για να ζήσεις τη διαδρομή μέχρι να τον βρεις πάλι."
Κι ύστερα θα σβήσει το φως, θα μ' αγκαλιάσει, κι έξω απ' το παράθυρό μου ο πόλεμος θα' χει τελειώσει.-