"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







31 Ιανουαρίου 2011

Eνηλικίωση.

Δύσκολο πράγμα. Ματώνεις, πληγώνεις, σκοτώνεσαι. Αλλά πρέπει να τα ζήσεις όλα αν θες να σωθείς. Αν θες να μεγαλώσεις.


Γεννιόμαστε με πόνο κι απ' τον πόνο ξαναγεννιόμαστε. Όσο κρατά η ζήση, μαθαίνουμε να πονάμε, βαστάμε αντοχές, κρατάμε άμυνες.

Η αληθινή ζωή, η αληθινή ευτυχία, είναι γύρω από τα πλαίσια κι όχι εντός τους. Δε περιγράφεται. Δε μπορεί να αποδοθεί. Πάντα θα μπλέκεται στα λόγια σου και θα μένει στις φράσεις σου ειπωμένη σαν τη μεγαλύτερη ανοησία. Ανόητη ζωή, ανόητη ευτυχία..

Άσπρο και μαύρο. Κρατάς δυο πούλια στο χέρι σου, το παιχνίδι είναι στα μισά και δε θυμάσαι με ποιο χρώμα παίζεις. Μπερδεύεσαι και χάνεις. και αμελείς πως τούτη την παρτίδα τη μοιραζόσουν με τον εαυτό σου.

Μιλάνε για μεγάλες στιγμές, για δόξες που θα γνωρίσεις κι εσύ τρέμεις μη χαθεί το λίγο ζωής που φοβήθηκες να ζήσεις. Σου λένε είναι εύκολο αν προσπαθήσεις, από μακριά και τα λοφάκια περνιούνται για βουνά, μη γελαστείς και τα παρατήσεις.

Δεν είμαι μόνο τα δικά μου λάθη, είμαι και τα λάθη των άλλων. Η ζωή όμως, είναι μόνο δική μου. Κι αν είναι να ματώσω, ας ματώσω.-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου