"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







3 Φεβρουαρίου 2011

Συστάσεις

Μεγάλωσα περπατώντας στη βροχή και στη δροσιά ενός μενεξεδένιου ηλιοβασιλέμματος χρωστάω την αντοχή μου.

Εγώ παιδί, δε με θυμάμαι, μόνο εικόνες απ' το σπίτι μας κι επισκέψεις σε φίλους τις γιορτές, δυο απογεύματα πριν το γυμνάσιο που αύξησαν τη τιμή μου.
Ύστερα μετακόμιση. Εγώ έφηβος, γαλάζιο παντού. Στις ευχές, στα στολίδια, στα όνειρα.. Ένα υπέροχο καλοκαίρι κι ύστερα το γαλάζιο άρχισε να γίνεται μπλε. Κι ύστερα το μπλε άρχιζε να μαυρίζει.
Εγώ ενήλικας με συστολή, αντικοινωνικότητα, σιωπές και παραβάσεις. Προσωπικές παραβάσεις. Δρόμοι παράλληλα στη γέφυρα, βιαστικό τσιγάρο, στροφή και καληνύχτα.
Μετά δουλειά, παθητικότητα, άγχος, μελαγχολία. Κλειδωμένοι άνθρωποι πίσω απ' τα βλέμματά τους, παρακινδυνευμένες εξομολογήσεις, νύχτες που μυρίζουν φωτιά. Λόγια καμμένα.
Εγώ τώρα να θυμηθώ, προσπαθώ, τί ξεκίνησα. Ένα κλικ πριν τα τριάντα, με την ακμή των δεκαοχτώ ακόμη στο πρόσωπο, δάχτυλα πληγωμένα, να στέκομαι στο ύψος μου, πάντα ίδια...

Οι δρόμοι που δε μας έμαθαν τίποτα είναι αυτοί που δε περπατήσαμε. Όσο μάταια κι αν φαίνονται όλα, κατά βάθος, τίποτα δεν είναι. Κι αν δε συστηθήκαμε, ας το κάνουμε τώρα. -

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου