Με τα μάτια κλειστά, μόνο τον εαυτό σου βλέπεις (*)

Κρατάς αναπνοή, βουτάς και ξεκινάει το ταξίδι. Μια θάλασσα ατέλειωτη η ζωή σου, άνθρωποι-νησιά, άνθρωποι-ναυάγια, άνθρωποι-ψάρια.

Κι έρχεται μια μέρα που τα παιχνίδια σου σε βαρέθηκαν κι έκαναν επανάσταση. Μιλούν, χαϊδεύουν, αγαπάνε. Κι αυτό γιατί βαρέθηκαν να σε βλέπουν να παίζεις.. Τώρα πού θα πας, που σε άφησαν τα παιχνίδια σου;.. Όσοι δε μάθανε να στέκονται μόνοι, πάντα θα χρειάζονται κάποιον να τους το παραγγέλνει. Όσοι ξέρουν τί πρέπει να κάνουν, μαραίνονται περιμένοντας το παιγνίδι.
Συντήρηση χρειάζονται όλα. Και ο εαυτός σου, και τα παιχνίδια του. Γιατί χαλάνε όλα τόσο εύκολα όταν μένουν αχρησιμοποίητα. Τα δώρα επιστρέφονται, λήγουν, τελειώνουν.

Σίγουρα είναι πιο ασφαλές να κολυμπάς αδιαφορώντας για τα ναυάγια που προσπερνάς και για τα ψάρια που σε προσπερνάνε. Ποιος άλλος όμως ξέρει τη θάλασσα καλύτερα, από αυτόν που τη βλέπει όπως ο ποιητής;

Κι όσο κι αν μου παινεύεσαι ότι μεγάλωσες, ακόμη κλωτσάς τα παιχνίδια σου, καλά περνιέσαι για θεός στη θλιβερή ιστορία σου.

Γέμισε ο κόσμος πάνινες κούκλες και τις νερένιες τις ξέρανε ο Ήλιος.. "σωθήκανε".-

(*) [φράση "δανική" από τη Βάρδια του Καββαδία]