"Kάποτε θα μας πνίξουν τόσα ανείπωτα λόγια"



Τάσος Λειβαδίτης







11 Φεβρουαρίου 2011

Δεδομένα

Γιατί να γίνω κάποια άλλη, ενώ γεννήθηκα για να είμαι μόνο εγώ;
Τα έζησα όλα τόσο γρήγορα και νωρίς, που μοιάζει πια να μην έχω κάνει τίποτα..
Σήμερα έχω μια ανησυχία απ' το πρωί. Τρέμει η ψυχή μου. Ότι οι υποψίες μου βγήκαν αληθινές. Και λέω ναι, θέλω. Ναι, ζήλεψα. Κι όταν λέω θέλω, εννοώ αυτό που λέει εκείνο το σαχλοτράγουδο.. "σε θέλω πια μόνο για μένα.." ή εκείνο της Πρωτοψάλτη ..Μα τώρα πια, σε θέλω για τον εαυτό μου..♪ Είδες που οι έντεχνοι με τους ποπάδες τα βρίσκουν στις παρυφές; Πάντα το θαύμαζα αυτό. Γιατί όλοι αγαπάμε κι όλοι πονάμε.

Και λέω ναι, απαιτώ τη προσοχή σου. Να με κοιτάς όταν σου μιλάω. Εντάξει, ευχαριστώ.

Ποιος θα τολμήσει να με βγάλει λάθος; Λέω ναι, μόνο όσοι μείναν χωρίς κανέναν και τίποτα, αντιλαμβάνονται πόσο σημαντικό είναι να δίνεις. Οι άλλοι ίσως δε μάθουν ποτέ ούτε να δέχονται. Αδικία; Πες το όπως θες. Συμβαίνει.

Θα χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι, θα πεις ότι θύμωσα; Λέω ναι, σε νιώθω. Ξέρω πώς είναι να μιλάς και να μη σε ακούνε. Να δίνεις και να μη δέχεται κανείς.
Η ζωή είναι μικρή, πόσα να προλάβουμε να πούμε; Και έχει σημασία τί θα πούμε; Πάντα πίστευα πως επικοινωνούσαμε σε άλλο επίπεδο, βιομαγνητικό. ότι τα σώματά μας έχουν δική τους μνήμη, και γλώσσα και αντίληψη.

Θυμάμαι κάποιον που είχε πει πως η μυρωδιά των ανθρώπων λέει πολλά.. Ο τρόπος που μυρίζουν όταν λυπούνται, όταν χαίρονται, όταν ερωτεύονται..Θεμελιώνει αισθήματα, τα γεννά ή τα αποτρέπει. Και λέω όχι, δε μπορεί να ερωτεύεσαι κάποιον που δεν έχεις μυρίσει, πώς γίνεται; Ο έρωτας έχει να κάνει με τον κόσμο των αισθήσεων, όχι με τον κόσμο των δεδομένων.
Μη παρεξηγείς, η ανησυχία μου έφταιγε για όλα. Αυτή με κρατάει ζωντανή.-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου